Richtlijn voor strafvordering regelgeving Landbouw, Natuurbeheer en Visserij

Voor het Openbaar Ministerie bestaat de mogelijkheid om via het aanbieden van een transactie (artikel 74 Wetboek van Strafrecht jo. artikel 36 Wet op de economische delicten) of via dagvaarding een strafzaak af te handelen.

Indien het Openbaar Ministerie een zaak afdoet met inachtneming van bovengenoemde artikelen zal het voorwaarden stellen bij vrijwillige voldoening waaraan het recht tot strafvervolging vervalt. De voorwaarden staan vermeld in de artikelen 74 Sr en 36 WED.

Met het oog op de gewenste eenheid in het strafvorderingsbeleid ten aanzien van overtredingen van de Destructiewet hebben de procureurs-generaal tarieven vastgesteld die landelijk als uitgangspunt dienen voor de bepaling van de bedragen welke als transactie c.q. eis ter zitting worden gehanteerd.

Het is ter beslissing aan de Officier van Justitie of een zaak via transactie of behandeling ter zitting wordt afgedaan. Voor sommige delicten zijn uitgangspunten geformuleerd voor de keuze tussen transactie een dagvaarden.

Onder verantwoordelijkheid van de Coördinatiecommissie Milieu van het Openbaar Ministerie is de Tarieflijst Destructiewet door de OM-Werkgroep Groen opgesteld. Bij het opstellen zijn de ervaringen van de meestbetrokken arrondissementsparketten en de met de handhaving van de betreffende regels belaste opsporingsdiensten, te weten de Algemene Inspectiedienst van het Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij en de politie betrokken.

De tarieflijst is zodanig opgesteld dat:

• a. er ‘in zwaarte’ voldoende evenwicht bestaat tussen de diverse overtredingen;

• b. er geen specifieke berekeningen in het proces-verbaal behoeven te worden gerelateerd, uitgezonderd een eventuele voordeelberekening;

• c. de lijst op een vrij gemakkelijke en praktische manier is te hanteren.

De tarieven gelden in alle gevallen als uitgangspunt, zowel voor het schikkingsvoorstel als voor de eis ter terechtzitting. De officier van justitie kan – al naar gelang de omstandigheden en binnen de door de wet gestelde grenzen – het bedrag verhogen c.q. verlagen. Een indicatie voor een verhoging is in elk geval recidive. Voor de overtredingen waarop deze tarieflijst ziet geldt in beginsel dat bij recidive binnen 2 jaar het basisbedrag met 50% wordt verhoogd.

De rechter is noch aan de eis van de Officier van Justitie noch aan deze tarieflijst van het Openbaar Ministerie gebonden.

Waar mogelijk zal in het proces-verbaal gemotiveerd het bedrag van het werderrechtelijk verkregen voordeel worden aangegeven. Dit bedrag kan dan in daarvoor in aanmerking komende gevallen aan de verdachte worden ontnomen.

De tarieflijst ziet op de meest voorkomende overtredingen van regels die bij of krachtens de Destructiewet zijn gesteld. Deze regels betreffen het verbod op onttrekking van destructiemateriaal uit artikel 4 en de op basis van artikel 12 gestelde regels voor eigenaren en houders van destructiemateriaal.

Laatstbedoelde regels zijn opgenomen in de Regeling eisen eigenaar of houder van hoog- en laag-risicomateriaal, hierna te noemen ‘regeling’.

De overtredingen waarop de tarieflijst ziet zijn zowel feitelijk als middels een opgave van het overtreden voorschrift aangeduid. De hoogte van de transactie verschilt ten aanzien van dezelfde overtreding naar gelang de soort destructiemateriaal. Dit onderscheid heeft te maken met twee factoren. Op de eerste plaats behoeven schapen, anders dan paarden, runderen en varkens geen dagelijkse verzorging. Daardoor bestaat er in het algemeen een verschil in verwijtbaarheid tussen het niet tijdig reageren op en/of melden van een kadaver van een schaap en van andere dieren. Daarnaast speelt bij kadavers van varkens en runderen het risico van dierziekteverspreiding een belangrijker rol dan bij kadavers van schapen. Bij paarden is de kans op verspreiding van ziektes zelfs nog kleiner.

Vanwege het in beide gevallen aanzienlijke risico van dierziekteverspreiding is er ook geen onderscheid gemaakt tussen overtredingen met betrekking tot volwassen varkens en biggen.

Slachtafval is in de tarieflijst als afzonderlijke categorie opgenomen.

De tarieflijst ziet niet op overtredingen met betrekking tot ander destructiemateriaal dan de expliciet genoemde categorieën.

artikel 4 Destructiewet; onttrekken destructiemateriaal aan verwerking

artikel 12 destructiewet jo. artikel 2 regeling; geen aangifte doen van destructiemateriaal

artikel 12 Destructiewet jo. artikel 3 regeling: op verkeerde dag aanbieden

artikel 12 destructiewet jo. artikel 4 regeling: niet goed afgedekt aanbieden bij tweede overtreding na een (geregistreerde) waarschuwing bij eerste overtreding)

artikel 12 Destructiewet jo. artikel 4: niet afgedekt aanbieden (bij eerste overtreding)

Ten aanzien van overtreding van artikel 4 van de regeling is een onderscheid gemaakt tussen het niet goed en het geheel niet afdekken van het destructiemateriaal. Het niet goed afgedekt zijn van het materiaal kan een andere oorzaak hebben dan onwilligheid bij de eigenaar of houder. In deze gevallen dient primair getracht te worden te bevorderen dat in de toekomst zorgvuldiger wordt gehandeld.

Het geheel achterwege laten van afdekking gebeurt altijd opzettelijk en dient steeds tot een proces-verbaal te leiden.

De cumulatieregeling bij overtredingen met betrekking tot varkens is opgenomen in verband met de in het algemeen intensieve wijze waarop deze dieren worden gehouden. De kans op het gelijktijdig met betrekking tot meerdere dieren niet naleven van de regels is groter dan bij dieren die in kleinere aantallen worden gehouden.

Vanzelfsprekend kunnen de omstandigheden van het geval voor de officier van justitie aanleiding zijn om in een geval waarop de cumulatieregeling ziet toch een hoger transactiebedrag dan € 1.100 te hanteren of zelfs tot dagvaarding over te gaan.

Deze richtlijn voor strafvordering voor de Flora- en faunawet bevat indicaties voor de eis ter zitting en transactiebedragen.

De prioriteit bij de handhaving van Flora- en faunawet ligt bij de bedreigingen die uitgaan van overtreding van de benoemde kernbepalingen uit die wet.

De in deze richtlijn opgenomen bedragen betreffen eisen ter terechtzitting (zie bijlage). In een aantal gevallen zal eerst nog een transactie worden aangeboden. In dat geval kan voor het bepalen van het transactiebedrag 20% van het tarief worden afgetrokken.

Polaris: basis- en beoordelingsfactoren milieu-overtredingen

De richtlijn voor strafvordering van de Flora- en faunawet is gebaseerd op Polaris, een stelsel van samenhangende richtlijnen voor strafvordering van het Openbaar Ministerie. Het gebruik van de richtlijnen uniformeert en expliciteert de beoordeling aan de hand van beoordelingscriteria. Afwijken van die criteria is mogelijk, maar zal dan ook gemotiveerd moeten worden.

De beoordeling op basis van Polaris werkt door middel van een puntensysteem. De punten bestaan uit strafpunten en sanctiepunten. De strafpunten zijn een maat voor de ernst van het feit of het complex van feiten.

De sanctiepunten zijn bepalend voor de strafmaat die de richtlijn indiceert.

Polaris gaat uit van de basisdelicten (in casu de kernbepalingen Flora- en faunawet). Dat zijn de delicten in hun meest eenvoudige verschijningsvorm zonder bijkomende strafverzwarende of -verminderende omstandigheden.

Aan deze basisdelicten wordt een aantal strafpunten toegekend dat dient als uitgangspunt voor de verdere beoordeling.

Belangrijke bijkomende verzwarende omstandigheden zijn:

• – de kwetsbaarheid van de dier- en plantensoort en producten daarvan waarbij een onderscheid is gemaakt tussen soorten die met uitroeiing bedreigd of speciaal gevaar lopen en daarom zijn opgenomen in lijsten, en overige minder kwetsbaar geachte soorten;

• – de kwetsbaarheid van een gebied waarbinnen de overtreding is begaan. Het gaat daarbij om vaste rust- of voortplantings- of verblijfplaatsen van soorten.

• – De mate van redelijkerwijs te verwachten deskundigheid van de verdachte in relatie tot de overtreding:

• – De schaal waarop de soort(en)populatie is bedreigd:

• – Het oogmerk van economisch gewin/belang

De waardering van één sanctiepunt is o.a. gelijk aan een transactie van € 22 (meest voorkomende waarderingen m.b.t. milieu-overtredingen).

Voor de vertaling van de geldelijke strafeis naar gevangenisstraf wordt verwezen naar de OM-richtlijn Kader voor strafvordering.

Voor de verdere toelichting op de waarde van de sanctiepunten en de bepaling van de transactie of richteis wordt verwezen naar het Polaris-kader voor strafvordering.

Bij overtreding van de kernbepalingen uit de Flora- en faunawet zal in beginsel altijd proces verbaal opgemaakt moeten worden. Voor gecompliceerde zaken is maatwerk van belang waarbij het OM voldoende inzicht moet hebben in de verhouding van de verdachte ten opzichte van de milieuregels en de te beschermen belangen. Belangrijke kenmerken die daarbij een rol spelen komen terug in de beoordelingsfactoren in de Polaris-systematiek: o.a. professionaliteit, doelbewust overtreden, recidive, aard van de verdachte, draagkracht van de verdachte, zorgplicht.

Uitgangspunt bij complexe zaken is dagvaarding. De rechtvaardiging is gelegen in de veelal grotere bedreiging die van de overtredingen uitgaat ten aanzien van (mogelijke) schade aan de te beschermen belangen veelal in combinatie met het doelbewust en calculerend overtreden van wettelijke voorschriften. Verder is strafrechtelijk optreden door het veelal ontbreken van bestuursrechtelijke handhavingsmogelijkheden de enige mogelijkheid om doeltreffend normbevestigend in te grijpen.

Bij eenvoudige strafzaken zal, gelet op de aard en de geringe inbreuk op de te beschermen belangen, de meest passende reactie in de regel een transactievoorstel zijn. In principe wordt geen transactiegrens gehanteerd bij (economische en) milieudelicten. Bij de afdoening van veel voorkomende milieuzaken van relatief eenvoudige aard of met een vrij geringe inbreuk op de te beschermen belangen – naar schatting ongeveer tweederde van het totaal – zal veelal alleen normbevestiging door bewustmaking en, voorzover nodig, ontmoediging worden beoogd. Snelheid is hierbij een belangrijke factor. Het streven van het OM zal er dan ook op gericht zijn om zo snel mogelijk, bij voorkeur lik-op-stuk, maar uiterlijk binnen drie maanden na ontvangst van het proces-verbaal de verdachte te informeren over de vervolgingsbeslissing (zie ook de aanwijzing handhaving milieurecht d.d. 08-06-1999; Staatscourant 1999, 119). Binnen het lik-op-stuk-beleid kan een overtreding van regels m.b.t. handelingen met (in het wild) levende dieren en planten tot een maximum transactiebedrag dat gelijk is aan 50 punten worden afgedaan. In geval van een inrichtingsgebonden, in het kader van de bedrijfsuitoefening gepleegde overtreding, is lik-op-stuk mogelijk tot een maximum transactiebedrag dat gelijk is aan 100 punten.

Indien sprake is van meer strafbare feiten in één strafdossier, dan dienen de door middel van Polaris bepaalde punten per feit bij elkaar opgeteld te worden. De formulering van een eis vindt plaats voor het totaal van de feiten in een zaak. Gezien de aard van de delicten geldt de afnemend strafnut regeling niet voor milieudelicten en economische delicten. Op grond van de economische basis van die delicten is de sanctie daar tevens gebaseerd op het (beoogde) economisch voordeel. Het afnemend strafnut wordt derhalve alleen berekend over de getotaliseerde strafpunten van die delicten die niet gekarakteriseerd worden als milieudelict of economisch delict (zie ook Kader voor de strafvordering d.d. 5 januari 1999).

In enkele gevallen is het moeilijk vast te stellen of sprake is van meer strafbare feiten. Dat geldt in situaties waarin preparaten van dieren en of planten zijn gebruik in bijvoorbeeld traditionele medicijnen. Een ander voorbeeld kan zijn een hoeveelheid ‘bush-meat’ (vlees van exotische wilde dieren ten behoeve van consumptie).

Veelal is niet duidelijk vast te stellen hoeveel (delen van) dieren en of planten voor de productie zijn gebruikt. hetgeen het bepalen van een richteis aan de hand van Polaris vrijwel onmogelijk maakt. Voor deze gevallen is in de betreffende richtlijn een schijfverdeling naar gewichtsklasse gemaakt waarmee dan het aantal basispunten kan worden bepaald. Voor de bepaling van het gewicht dient te worden uitgegaan van het totale netto gewicht van de producten waarin preparaten van dieren en of planten zijn verwerkt.

Indien sprake is van een gemengde partij met daarin preparaten van zowel bijlagen A, B of C, dan dient men (indien mogelijk) per bijlage de totale gewichtsklasse en de bijbehorende puntenwaardering te bepalen.

De puntenverdeling is als volgt opgebouwd.

Grote partijen bestaan in de praktijk uit een netto gewicht van meer dan 10 kilogram. Voor dergelijke grote hoeveelheden is qua puntentoedeling aansluiting gezocht bij het puntenaantal voor levende/dode exemplaren van dezelfde bijlage afkomstig. Onderscheid is gemaakt bij soorten van bijlage A tussen dieren en planten aangezien alleen bij deze richtlijn ook dat onderscheid zich voordoet tussen waardering tussen dieren en planten.

Voor dergelijke grote partijen geldt dat het puntentotaal moet worden gezien als sanctie alleen. Door inbeslagname van de partij wordt het aanwezige economische voordeel (veelal vele malen groter dan de sanctie) eveneens weggenomen.

Voor middelgrote partijen is aansluiting gezocht bij de waardering van (herkenbare) delen van dieren of planten.

Voor kleine partijen die als handelsgoed zijn te beschouwen is het aantal punten ten opzette van middelgrote partijen gehalveerd.

Partijen met een gewicht lager dan 500 gram worden beschouwd als persoonlijk goed. Het gaat om hoeveelheden die gemiddeld genomen vergelijkbaar zijn met individueel gebruik voor enkele weken. De puntenwaardering heeft primair tot doel de overtreder te attenderen op het feit dat het bezit niet is toegestaan.

Voor ivoor en kaviaar gelden, gelet op de afwijkende economische waarde, aangepaste richtlijnen.

In beginsel is de beoordeling van het strafbare feit met behulp van de strafvorderingsrichtlijn mede bedoeld om tevens het economisch voordeel bij de straf te betrekken. Het economisch voordeel, zoals gemiddeld aanwezig geacht in het merendeel van de overtredingen, is in de toekenning van het aantal punten meegewogen en deels, indien van toepassing, weggehaald door inbeslagname van het goed.

Indien de waarde van het in beslaggenomen goed niet meer in verhouding staat tot het daadwerkelijk genoten economische voordeel, dan verdient een aparte specifieke berekening van het economische voordeel aanbeveling.

Voor berekende richteisen boven de 500 punten wordt aanbevolen het economisch voordeel apart vast te laten stellen. Afhankelijk van de hoogte van dat economisch voordeel zal beoordeeld moeten worden hoe hoog de richteis moet worden.

Voor het berekenen van het te ontnemen economisch voordeel, kan contact worden opgenomen met het Bureau Ontnemingswetgeving Openbaar Ministerie (BOOM), postbus 837, 8901 BP Leeuwarden.

Telefoon: 058-2341174, fax: 058-2341170.

In die situaties waarin sprake is van inbeslagname is veelal sprake van een gering genoten economisch voordeel.

Ook in die gevallen kan POLARIS worden gebruikt voor het berekenen van de strafmaat. In plaats van het economisch voordeel is dan sprake van verrekening van door Justitie te maken kosten voor afhandeling van in beslag genomen goederen.

Indien sprake is van overtredingen van de Flora- en faunawet waarbij door jacht en schadebestrijding de bescherming van inheemse diersoorten onnodig en opzettelijk in gedrang is gekomen, kan overwogen worden verleende vergunningen (akten) en ontheffingen in te trekken.

Imperatieve en facultatieve gronden voor het intrekken van jachtakten, valkeniersakten en kooikersakten staan vermeldt in art 41 Flora- en faunawet. Na intrekking jachtakte moet een geweer in bewaring worden gegeven bij (plaatselijke) politie zolang de aktehouder niet kan beschikken over de jachtakte. De intrekkingsduur van de jachtakte zal aan de verdachte (schriftelijk) bekend moeten zijn gemaakt.

Ook is het verbeurdverklaren van een in beslag genomen geweer of (andere) ongeoorloofde vangmiddelen aan te merken als een bijkomende straf.

Redenen om een preparateurvergunning in te trekken kunnen gelegen zijn in het stelselmatig overtreden van de wettelijke verplichtingen door de vergunninghouder.

Voor vergunningen en ontheffingen gelden de gronden voor intrekking zoals genoemd in art 80 Flora- en faunawet.

De beleidsregels in deze aanwijzing hebben onmiddellijke gelding vanaf de datum van inwerkingtreding.

Beschrijving

Bij de beoordeling van het doden, vangen, bemachtigen van beschermde inheemse dier- en plantensoorten zijn de soort, de mate van bedreigd zijn en de omvang van het delict van primair belang. Voor wat betreft de soort is een verschil gemaakt tussen bedreigde soorten en de overige soorten.

Als verzwarende factoren kunnen gelden dat de activiteit in een kwetsbaar gebieden heeft plaatsgevonden (gebieden zoals bedoeld in art 19 en art 46, lid 3 Flora- en faunawet), de mate van professionaliteit van de overtreder (o.a. deskundigheid, werkwijze en omvang vangactiviteiten), het doelbewust overtreden met ‘winst’-oogmerk en de zorgplicht.

Beschrijving

Bij het verontrusten van beschermde inheemse dieren dient expliciet de opzet te worden aangetoond.

Van belang bij de beoordeling is de omvang van de verontrusting in relatie tot de kwetsbaarheid van de soort die wordt verontrust. Voor wat betreft de soort is een verschil gemaakt tussen kwetsbare soorten en de overige minder kwetsbare soorten.

Als verzwarende factor geldt het verstoren of verontrusten in een kwetsbaar gebied (gebieden zoals bedoeld in art 19 en art 46, lid 3 Flora- en faunawet). Bij het verstoren van nesten, holen, voortplantings- of rust- of verblijfplaatsen van beschermde inheemse diersoorten is het aantonen van opzet niet noodzakelijk.

Beschrijving

Het onder zich hebben omvat ook het vervoeren van een beschermde dier of plant en alle met het oog op handelsactiviteiten gerichte handelingen, waaronder ook uitvoer en het tentoonstellen met planten en dieren.

De beoordeling van het onder zich hebben, vervoeren of verhandelen van beschermde inheemse plant en of diersoorten is afhankelijke van de mate van kwetsbaarheid van de soort. Voor wat betreft de soort is een verschil gemaakt tussen kwetsbare soorten en de overige minder kwetsbare soorten.

Beschrijving

Onder de delictsomschrijvingen in het kader van jacht vallen de subdelicten jacht zonder akte, bezit en gebruik van ongeoorloofde vangmiddelen, jagen in gesloten tijd en drijfjacht. Uitgangspunt is dat de delicten onder het begrip jacht vallen en sprake is van handelingen met aangewezen wildsoorten waarvoor een akte (jacht-, valkeniers- of kooikersakte) noodzakelijk is. In andere gevallen is sprake van overtredingen ten opzichte van beschermde inheemse soorten.

Als verzwarende factor geldt bij de beoordeling van het delict of het in een kwetsbaar gebied heeft plaatsgehad (gebieden zoals bedoeld in art 19 en art 46, lid 3 Flora- en faunawet).

Voor beheer en schadebestrijding dient men in het bezit te zijn van ofwel een jachtakte of gebruiker te zijn van de grond. Het in strijd met de wettelijke regels doden of vangen van dieren in het kader van beheer en schadebestrijding is vergelijkbaar gesteld met de jachtovertredingen.

Beschrijving

Het onder zich hebben omvat ook het vervoeren van een beschermde dier of plant en alle met het oog op handelsactiviteiten gerichte handelingen met planten en dieren.

De beoordeling van het onder zich hebben, vervoeren, in- en uitvoer of verhandelen van beschermde plant en of diersoorten is afhankelijke van de kwetsbaarheid van de specimen. Dier en planten van een soort die onder bijlage A vallen worden direct met uitsterven bedreigd. Daardoor worden delicten met deze soorten zwaarder beoordeeld dan voor dier- of plantensoorten van andere bijlagen.

Beschrijving

In bijlage B zijn delen of producten van dieren opgenomen die direct met uitsterven worden bedreigd en die afkomstig zijn van de tijger (botten en daarvan of daarmee vervaardigde producten van de Panthera Tigris) of de neushoorn (hoorns en daarvan of daarmee vervaardigde producten van de familie Thinocerotidae). Daarnaast zijn in bijlage B genoemd dode dieren of delen of producten van dieren en dode planten, alsmede delen of producten van planten die behoren tot de beschermde flora en fauna van het Europese grondgebied.

Het vervoeren, in- en uitvoer of het onder zich hebben van exemplaren, delen of producten van die soorten wordt zwaarder gestraft dan in geval van soorten van bijlage C, maar minder zwaar dan in geval van soorten van bijlage A.

Beschrijving

In bijlage C staan levende dieren en planten, dode dieren en planten en delen of producten van dieren en planten genoemd die behoren tot soorten waarvoor handelsbeperkende maatregelen moeten worden genomen teneinde te voorkomen dat deze dezelfde status krijgen als de soorten op bijlage A en B.

Beschrijving

De belangrijkste indicaties om te bepalen of sprake is van een persoonlijk goed of handelswaar is het aantal en/of de hoeveelheid van de aangetroffen goederen. Voor overtredingen ten aanzien van koralen, schelpen, rainsticks en planten in de sfeer van niet-handelsgoed (maximaal 3 stuks) gelden afwijkende sancties. Voor grotere aantallen (> 3 stuks) wordt uitgegaan van een handelsgoed. Voor producten, gemaakt van beschermde dieren of planten, wordt uitgegaan van het totale netto gewicht (zonder verpakking e.d.) waarbij bij een hoeveelheid van < 500 gram aannemelijk dat het een persoonlijk goed betreft.

Op deze wijze is het mogelijk onderscheid te maken tussen een toerist en een koerier die zich als toerist voordoet.

Vanwege de economische waarde van kaviaar en ivoor zijn voor deze goederen aparte berekeningen noodzakelijk.

Bijlage 1 Overzicht wet- en regelgeving Flora- en faunawet

(per 13 maart 2002)

WET

– Flora- en faunawet (Stb. 1998, 402)

– Voorstel van wet, houdende wijziging van een aantal bepalingen van de Flora- en faunawet in verband met een verbod op de drijfjacht (Kamerstukken II, 2001/2002, 28 020, nrs. 2-3)

Amvb’s

– Jachtbesluit (Stb. 200, 520, laatstelijk gewijzigd bij besluit 11 maart 2002, Stb. 2002, 136)

– Besluit beheer en schadebestrijding dieren (Stb. 2000, 521; gewijzigd bij besluit 23 oktober 2001, Stb. 2001, 499)

– Besluit Faunabeheer (Stb. 2000, 522)

– Besluit aanwijzing dier- en plantensoorten Flora- en faunawet (Stb. 2000, 523)

– Besluit prepareren van dieren (Stb. 2000, 524)

– Besluit vrijstelling beschermde dier- en plantensoorten (Stb. 2000, 525; gewijzigd bij besluit 23 oktober 2001, Stb. 2001,499)

– Besluit Faunafonds (PM)

– Besluit 23 oktober 2001, houdende wijziging van een aantal algemene maatregelen van bestuur ter uitvoering van de Flora- en faunawet in verband met een verbod op de drijfjacht en enkele andere wijzigingen (Stb 2001, 499). (Dit besluit bevat een aantal wijzigingen van het Jachtbesluit, Besluit beheer en schadebestrijding dieren en het Besluit vrijstelling beschermde dier- en plantensoorten).

– Besluit van 11 maart 2002, houdende wijziging van het Jachtbesluit in verband met aanpassing aan de euro (Stb. 2002, 136)

Regelingen

– Regeling aanwijzing dier- en plantensoorten Flora- en faunawet (Stcrt. 2002, 51)

– Regeling vrijstelling beschermde dier- en plantensoorten Flora- en faunawet (Stcrt. 2002, 51)

– Regeling administratie bezit van en handel in beschermde dier- en plantensoorten (Stcrt. 2002, 51)

– Regeling afgifte en kenmerken gesloten pootringen en andere merktekens (Stcrt. 2002, 51)

– Regeling prepareren van dieren (Stcrt. 2001, 241)

– Regeling aanwijzing douanekantoren beschermde dier- en plantensoorten (Stcrt. 2001, 220)

– Regeling tarieven Flora- en faunawet (Stcrt. 2001, 220)

– Jachtregeling (Stcrt. 2001, 244)

– Regeling beheer en schadebestrijding dieren (Stcrt. 2001, 241)

– Regeling aanwijzing toezichthouders Flora- en faunawet (Stcrt. 2001, 220)

– Regeling vaststelling model bewijs van verzekering (Stcrt. 2001, 220)

– Bekendmaking lijsten beschermde inheemse diersoorten (Stcrt. 2001, 220)

– Regeling vaststelling rode lijst-soorten (PM)

– Regeling zoeken en rapen van kievitseieren Flora- en faunawet (Stcrt 2002, 62)

– Regeling vaststelling modellen en aanvraagformulier jacht-, valkeniers- en kooikersakten (Stcrt. 2002, 47)

Inwerkingtreding

– Besluit van 12 december 2001, tot vaststelling van de datum van inwerkingtreding van een aantal artikelen van de Flora- en faunawet en een aantal daarop gebaseerde algemene maatregelen van bestuur, alsmede vaststelling van de datum van het vervallen van een aantal artikelen van de Jachtwet en de Natuurbeschermingswet en het intrekken van de Nuttige Dierenwet 1914, de Vogelwet 1936 en de Wet bedreigde uitheemse dier- en plantensoorten (Stb. 2001, 656)

Bijlage 2 Overzicht verbodsbepalingen Flora- en faunawet

Kernbepalingen Flora- en faunawet

– Het verbod om planten behorende tot een beschermde inheemse plantensoort, te plukken, te verzamelen, af te snijden, uit te steken, te vernielen, te beschadigen, te ontwortelen of op enigerlei wijze van hun groeiplaats te verwijderen (art. 8).

– Het verbod om dieren, behorende tot een beschermde inheemse diersoort, te doden, te verwonden, te vangen, te bemachtigen of met het oog daarop op te sporen (art. 9).

– Het verbod, dieren die behoren tot een beschermde inheemse diersoort, opzettelijk te verontrusten (art. 10)*.

– Het verbod om nesten, holen, of andere voortplantings- of vaste rust- of verblijfplaatsen van dieren, behorende tot een beschermde inheemse diersoort, te beschadigen, te vernielen, uit te halen, weg te nemen of te verstoren (art. 11).

– Het verbod om eieren van dieren, behorende tot een beschermde inheemse diersoort, te zoeken, te rapen, uit het nest te nemen, te beschadigen of te vernielen (art. 12).

– Het verbod planten, producten van planten of dieren dan wel eieren, nesten of producten van dieren, behorende tot beschermde inheems of uitheemse dier- of plantensoorten te koop vragen, te kopen of te verwerven, ten verkoop voorradig of voorhanden te hebben, te verkopen of ten verkoop aan te bieden, te vervoeren, ten vervoer aan te bieden of af te leveren, te gebruiken voor commercieel gewin, te huren of te verhuren, te ruilen of in ruil aan te bieden , uit te wisselen of ten toon te stellen voor handelsdoeleinden, binnen of buiten het grondgebied van Nederland te brengen of onder zich te hebben (art 13 eerste lid).

– Het verbod op het uitzetten van dieren (art. 14, eerste lid)

– Het verbod op het in de vrije natuur uitzaaien of planten van planten die zijn aangewezen krachtens art 14, tweede lid.

– Het verbod op het onder zich hebben, binnen of buiten het grondgebied van Nederland brengen, te koop vragen, te kopen of te verwerven, ten verkoop voorradig of voorhanden te hebben, te verkopen of ten verkoop aan te bieden, te vervoeren, ten vervoer aan te bieden of af te leveren, te gebruiken voor commercieel gewin, te huren of te verhuren, te ruilen of in ruil aan te bieden, van dieren of planten die behoren tot soorten die zijn aangewezen krachtens artikel 14, derde lid.

– Het verbod op het bezit en vervoer van en de handel in niet toegelaten middelen geschikt en bestemd voor het vangen en doden van dieren (art. 15, eerste lid).

– Het verbod op het zich buiten gebouwen bevinden met aangewezen middelen geschikt, en vermoedelijk bestemd voor het vangen en doden van dieren (art 15, tweede lid).

– Het verbod op het dragen van een geweer in het veld door personen die niet voorzien zijn van een jachtakte en niet anderszins tot het dragen van een geweer ter plaatse gerechtigd zijn (art 16, eerste lid).

– Het verbod op het zich zonder gegronde reden met een fret, een buidel of een kastval in het veld bevinden op gronden waarop men niet bevoegd is van die middelen gebruik te maken voor de uitoefening van jacht of voor beheer of schadebestrijding (art 16, tweede lid).

– Het niet in acht nemen van de verplichting om te verhinderen dat dieren die onder toezicht staan in het veld dieren opsporen, doden, verwonden, vangen of bemachtigen (art. 16, derde lid).

– Het verbod op het jagen met geweer zonder te zijn voorzien van een jachtakte (art. 38, eerste lid, onder a).

– Het verbod op het jagen met jachtvogels zonder voorzien te zijn van een valkeniersakte (art. 38, eerste lid, onder b).

– Het verbod op het jagen met een geregistreerde eendenkooi zonder te zijn voorzien van een kooikersakte (art. 38, eerste lid, onder c).

– Voorkomen van onnodig lijden van dieren als gevolg van de uitoefening van de jacht of in het kader van beheer en schadebestrijding (art. 47 en 73)

– Het verbod op het zich ter uitoefening van de jacht in het veld bevinden met andere dan tot jagen geoorloofde middelen (art. 50, derde lid).

– Het verbod op het dragen van een geweer door de houder van een jachtakte, op gronden waarop deze niet tot het gebruik van een geweer gerechtigd is (art. 51).

– Het verbod op het jagen in strijd met beperkingen waaronder krachtens artikel 46 de jacht is geopend (art. 53, eerste lid, onder a)*.

– Het verbod op het jagen met andere dan geoorloofde middelen (art. 53, eerste lid, onder b)**.

– Het verbod om dieren te vangen of te doden in een jachtveld dat niet voldoet aan voorgeschreven afmetingen en oppervlakte (art. 53, eerste lid, onder c en art, 74, eerste lid, onder a).

– Het verbod om dieren te vangen of te doden op zondagen, de nieuwjaarsdag en bepaalde feestdagen (art. 53, eerste lid, onder d en art. 74, eerste lid, onder b).

– Het verbod om dieren te vangen of te doden op begraafplaatsen (art. 53 eerste lid, onder e en artikel 74, eerste lid, onder c).

– Het verbod om te jagen tussen zonsondergang en zonsopkomst (art. 53, eerste lid, onder f)**.

– Het verbod om te jagen indien de grond met sneeuw is bedekt (art. 53, eerste lid, onder g)**.

– Het verbod om te jagen op wild dat zich tengevolge van hoge waterstand ophoudt op hoog gelegen gedeelten van een terrein (art. 53, eerste lid, onder h)**.

– Het verbod op het jagen op wild dat zich bevindt in of in de nabijheid van wakken of bijten in het ijs (art. 53, eerste lid, onder i).

– Het verbod op het jagen op wild dat als gevolg van onvoldoende bevedering niet in staat is te vliegen (art. 53, eerste lid, onder j).

– Het verbod om te jagen op wild dat als gevolg van weersomstandigheden in uitgeputte toestand verkeert (art. 53, eerste lid, onder k).

– Het verbod op het jagen binnen een straal van 200 meter rond plaatsen waar voer of aas is of wordt verstrekt met als oogmerk wild te lokken (art. 53, eerste lid, onder 1)**.

– Het verbod om met het geweer te jagen in de bebouwde kommen der gemeenten en in de onmiddellijk aan die kommen grenzende terreinen (art. 53, eerste lid, onder m)**.

– Het verbod om te jagen vanaf of vanuit een motorrijtuig dan wel een ander voertuig (art. 53, eerste lid, onder n).

– Het verbod om te jagen vanaf of vanuit een vaartuig (art. 53, eerste lid, onder o)**.

– Het verbod om te jagen vanuit een luchtvaartuig (art. 53, eerste lid, onder p).

– Het verbod om te jagen met een geweer binnen de afpalingskring van een geregistreerde eendenkooi (art. 53, eerste lid, onder q).

– Het niet naleven van de plicht om wilde eenden die in een eendenkooi zijn gevangen onmiddellijk te doden of in vrijheid te stellen (art. 53, derde lid).

– Verbod op drijfjacht hoefdieren (reeën, damherten, edelherten en wilde zwijnen) (artikel 74)

– Het verbod op het vangen of doden van dieren met andere dan toegelaten middelen (art. 72, vijfde lid). Toevoegen artikel 6 Besluit beheer en schadebestrijding

– Het verbod om te handelen in strijd met de bij een vrijstelling, ontheffing of vergunning gestelde voorschriften en beperkingen (art. 79, tweede lid).

Overige verbodsbepalingen

– Het verbod op het verrichten of doen verrichten van bepaalde handelingen op een plaats die is aangewezen als beschermde leefomgeving (art. 26, derde lid).

– Het doden van dieren met hagel die metallisch lood bevat (art. 7 van het Besluit beheer en schadebestrijding dieren). Ongeoorloofd middel en bestuursrechtelijk te handhaven (intrekken jachtakte).

– Het niet in acht nemen van de bepaling dat de houder van een jachtakte, resp. een valkeniersakte, zijn geweren of jachtvogels slechts mag gebruiken voor het uitoefenen van de jacht, beheer en schadebestrijding of het schieten van kleiduiven (art 52).

– Het verbod om een geregistreerde eendenkooi vangklaar te houden in de periode dat de jacht is gesloten (art. 58).

– Het verbod voor een ieder, anders dan de kooiker van een geregistreerde kooi, of degene die handelt met diens toestemming, binnen de afpalingskring van die kooi handelingen te verrichten waardoor eenden binnen de afpalingskring kunnen worden verontrust (art. 59, tweede lid).

– Het verbod zich bij het zoeken naar kievitseieren te laten vergezellen door een of meer honden (art 60, vijfde lid ).

– Het verbod op het vervoeren of afleveren van kievitseieren, anders dan overeenkomstig bet bepaalde in artikel 61, tweede lid).

– Het verbod om dode dieren te prepareren die behoren tot soorten waarop de wet van toepassing is, zonder vergunning van de Minister van LNV (art. 62. eerste lid).

– Het verbod om dieren te prepareren die behoren tot soorten aangewezen krachtens artikel 64, eerste lid (art. 64, tweede lid).

– Het zich buiten gebouwen te bevinden met hagelpatronen die metallisch lood bevatten (art. 11 van het Besluit beheer en schadebestrijding dieren).

* Behoudens de uitzondering genoemd in art. 21 van het Jachtbesluit.

** Behoudens de uitzonderingen genoemd in art. 15 van het Jachtbesluit.

Onderzoek in 1999 door de AID gedaan naar de naleving van het Varkensbesluit (Besluit van 7 juli 1994, houdende regelen ter zake van het houden en huisvesten van varkens (Varkensbesluit) gebaseerd op richtlijn 91/630/EEG van de Raad van de Europese gemeenschappen van 19 november 1991 en op de artikelen 35, 38, 39, 45 en 111 van de Gezondheids- en Welzijnswet voor Dieren) heeft uitgewezen dat de regeling op onderdelen niet nageleefd wordt.

Daarop is besloten het handhavingsbeleid aan te scherpen.

Bij het bepalen van de in deze aanwijzing gegeven regels voor het bepalen van een transactie c.q. richteis, de te ondernemen acties en op te leggen maatregelen is het economisch voordeel en het welzijnsprobleem meegewogen.

In geval van overtreding van het Varkensbesluit geldt het onderstaand transactie-, verbaliserings- en eventueel bijzonder vervolgingsbeleid.

Per 1 april 2000 is in werking getreden de Regeling varkensleveringen.

De regeling vervangt de Regeling vervoersbeperkingen varkens, deze laatste werd vastgesteld in september 1997 naar aanleiding van de varkenspestepidemie in 1997.

De Regeling varkensleveringen stelt het aantal toegestane contacten afhankelijk van de veterinaire waarborgen die het desbetreffende bedrijf biedt. Gekozen kan worden uit 4 regimes. Bij elk type bedrijf hoort een specifiek eisenpakket, dat bepalend is voor het toegestaan aantal contacten met andere varkenshouderijbedrijven.

Ondernemers kunnen kiezen voor het regime dat het beste bij hun bedrijfsvoering past.

Verbaliseringsbeleid:

– Op een eerste overtreding zal gereageerd worden met een waarschuwing

– Bij overtreding binnen 2 jaar na een waarschuwing zal, naast de bestuursrechtelijk aanzegging van een last onder dwangsom, proces-verbaal worden opgemaakt.

– Bij overtreding binnen 2 jaar na veroordeling gaat de recidive-regeling in.

In die gevallen waarin sprake is van een verboden handeling als bedoeld in Hoofdstuk 3 van de regeling varkensleveringen gelden de volgende transactiebedragen:

Dagvaarden:

– In geval van samenloop met commune en/of economische delicten.

In die gevallen waarin sprake is van een handeling in strijd met de bepaling als opgenomen in Hoofdstuk 4 van de Regeling varkensleveringen gelden de volgende tarieven:

Recente ontwikkelingen op het gebied van BSE en mond- en klauwzeer onderstrepen de noodzaak van een adequaat functionerend systeem van identificatie en registratie.

De Volksgezondheid en de bestrijding van dierziekten is de verantwoordelijkheid van de centrale overheid.

Om deze reden wordt het medebewind inzake de identificatie en registratie voor de diersoorten rund, varken, schaap en geit beëindigd

De Regeling identificatie en registratie dieren 2002 strekt tot vervanging van een groot aantal verordeningen en uitvoeringsbesluiten.

De regeling geeft naast algemene regels in een drietal paragrafen regels per diersoort

Verboden ter zake het houden, verhandelen en verplaatsen van dieren zijn opgenomen in de artikelen 39 en 40.

Artikel 39 verbiedt het houden, verhandelen, vervoeren, aan of afvoeren van dieren die niet overeenkomstig de regeling I&R dieren 2002 zijn geïdentificeerde of zijn geregistreerd.

Artikel 39 regardeert de dieren t.a.v. welke de overtreding is gepleegd.

Artikel 40 verbiedt het aan- en afvoeren of verhandelen van runderen van bedrijven in situaties bedoeld in verordening 494/98 e.a.

Artikel 40 regardeert de bedrijven in een nader bepaalde situatie.

Deze aanwijzing geeft regels voor de hoogte van transactie bedragen, voor het aanbrengen ter zitting en de eis ter zitting in geval van overtreding.

In het algemeen geldt, tenzij anders aangegeven:

• – Op het niet voldoen aan voorschriften wordt gereageerd met een transactie zoals omschreven;

• – Ingeval van recidive wordt verdachte gedagvaard;

• – Bij eenmalige recidive volgt een verhoging van het tarief met 50%;

• – Bij meervoudige recidive volgt een verhoging met 100%;

• – Ingeval van overtreding van meer bepalingen van deze Regeling I&R wordt verdachte gedagvaard;

• – Indien de verdachte in de sfeer van de veehandel werkzaam is dienen de tarieven met 25% te worden verhoogd omdat van hen een extra voorbeeldfunctie, extra zorgvuldigheid mag worden verwacht en zij veel met deze regels werken;

• – Op het afvoeren van niet identificeerbare of niet geregistreerde runderen wordt naast het ontnemen van het genoten voordeel gereageerd met een geldboete;

§ 5. Identificatie en registratie van runderen

§ 6. Identificatie en registratie van varkens

§ 7. Identificatie en registratie van schapen en geiten

§ 8. Identificatie en registratie van dieren, algemeen

Algemeen

Deze richtlijn voor strafvordering geeft regels voor het bepalen van de transactie c.q. de eis ter zitting in het geval van het niet naleven van de regelgeving met betrekking tot:

• – Het reinigen en/of ontsmetten van vervoermiddelen van varkens, vleesvarkens en/of andere diersoorten.

• – Het vervoer van runderen en/of varkens.

• – Voorzieningen voor de reiniging en ontsmetting van vervoermiddelen voor varkens.

• – Het ontvangen van varkens bij een temperatuur van 0° C of lager.

• – Het ontvangen-, het houden-, dan wel het ten vervoer afstaan van varkens

De klassieke varkenspest in 1997 was mede te wijten aan het verslepen van smetstof(fen) door niet of slecht gereinigde veevervoermiddelen.

Het doel van de Regeling inzake hygiëne-voorschriften besmettelijke dierziekten is gericht op het voorkomen van versleping van die smetstof(fen) door veevervoermiddelen en daardoor bijdragen aan het ontstaan of de uitbreiding van dierziektecrises.

Vervoer:

Voor alle hiervoor vermelde gevallen geldt:

Ten tijde van uitbraak van/heersende besmettelijke dierziekte worden de tarieven met 50% verhoogd.

Bij recidive ten tijde van uitbraak van/heersende besmettelijke dierziekte zal in alle gevallen tot dagvaarding worden overgegaan.

Door middel van het Besluit Dierenvervoer 1994 worden in de eerste plaats regels gesteld omtrent alle aspecten van het vervoer van gezonde levende dieren. De voorschriften hebben betrekking op de toestand van het dier, de vervoermiddelen, de behandeling van het dier tijdens het vervoer en bij het in- en uitladen, de verplichtingen van de vervoerders en de controle van bet dierenvervoer. Ook zijn in het besluit bijzondere regels opgenomen ter zake het vervoer van meer dan licht ziek of licht gewond (zogenaamd wrak) vee.

De inhoud van de voorschriften is grotendeels bepaald door richtlijn 91/628/EEG.

De in deze paragraaf opgenomen sanctiepunten gelden in geval van binnenlands vervoer.

Het besluit dierenvervoer 1994 ziet op het welzijn van de te vervoeren dieren. Een factor die van invloed op het welzijn van de dieren is is de duur van het vervoer. Wordt er al niet aan de eisen gesteld in het besluit voldaan dan zal de impact daarvan groter zijn naarmate het vervoer langer duurt. Vervoer naar andere landen zal in het algemeen over grotere afstand en daarmee gedurende langere tijd plaatsvinden. Ook gaat grensoverschrijdend vervoer gepaard met grotere omzetten. Een weging van het aantal punten ligt derhalve in de rede. Om deze verzwarende factoren mee te wegen wordt in voorkomende gevallen het aantal sanctiepunten met een factor 10 verhoogd.

Bij overtreding wordt direct proces-verbaal opgemaakt, tenzij anders staat vermeld.

De Regeling Dierenvervoer geeft uitvoering aan een aantal artikelen van het Besluit Dierenvervoer 1994.

De in deze paragraaf opgenomen sanctiepunten gelden in geval van binnenlands vervoer.

De regeling dierenvervoer ziet op het welzijn van de te vervoeren dieren. Een factor die van invloed op het welzijn van de dieren is is de duur van het vervoer. Wordt er al niet aan de eisen gesteld in de regeling voldaan dan zal de impact daarvan groter zijn naarmate het vervoer langer duurt. Vervoer naar andere landen zal in het algemeen over grotere afstand en daarmee gedurende langere tijd plaatsvinden. Ook gaat grensoverschrijdend vervoer gepaard met grotere omzetten. Een weging van het aantal punten ligt derhalve in de rede. Om deze verzwarende factoren mee te wegen wordt in voorkomende gevallen het aantal sanctiepunten met een factor 10 verhoogd.

Bij overtreding wordt direct proces-verbaal opgemaakt, tenzij anders staat vermeld.

De voorschriften als gesteld in de Bijlage bij de richtlijn 91/628/EEG (gewijzigd bij richtlijn 95/29/EG, PbEG L148) worden onverkort overgenomen in de nationale regelgeving krachtens artikel 7 van het Besluit dierenvervoer:

Art. 7 Besluit dierenvervoer lid 1. Het vervoer van de onderscheiden soorten en categorieën van dieren, de belading, de reis- en rusttijden en de tussenpozen voor het voederen en drenken voldoen ten minste aan het terzake voor de desbetreffende soort of categorie (zie artikel 1 richtlijn) bepaalde in de bijlage bij richtlijn 91/628/EEG, onverminderd verordening (EEG) nr. 3820/85 van de Raad van de Europese Gemeenschappen van 20 december 1985 tot harmonisatie van bepaalde voorschriften van sociale aard voor het wegvervoer (PbEG L370).

De in deze paragraaf opgenomen sanctiepunten gelden in geval van binnenlands vervoer.

Een factor die van invloed is op het welzijn van de dieren is de duur van het vervoer. Wordt er al niet aan de gestelde eisen voldaan, dan zal de impact groter zijn naarmate het vervoer langer duurt. Vervoer naar andere landen zal in het algemeen over grotere afstand en daarmede gedurende langere tijd plaatsvinden. Ook gaat grensoverschrijdend vervoer gepaard met grotere omzetten. Een weging van het aantal punten ligt derhalve in de rede. Om deze verzwarende factoren mee te wegen wordt in voorkomende gevallen, tenzij anders vermeld*, het aantal sanctiepunten met een factor 10 verhoogd.

Bij overtreding wordt direct proces-verbaal opgemaakt, tenzij anders vermeld.

Bijlage

Hoofdstuk I

Als huisdier gehouden eenhoevigen, runderen, schapen, geiten en varkens

A. Algemene bepalingen

B. Bijzondere bepalingen voor vervoer per spoor

C. Bijzondere bepalingen voor het vervoer over de weg

D. Bijzondere bepalingen voor het vervoer over water

E. Bijzondere bepalingen voor het vervoer door de lucht

* Aangezien het vervoer door de lucht nagenoeg altijd grensoverschrijdend plaatsvindt geen verhoging.

Hoofdstuk II

Pluimvee en als huisdier gehouden vogels en konijnen

Hoofdstuk III

Als huisdier gehouden honden en katten

Hoofdstuk IV

Andere zoogdieren en vogels

Hoofdstuk V

Andere gewervelde dieren en koudbloedige dieren

Hoofdstuk VI

47. Beladingsdichtheid

Hoofdstuk VII (zie Hoofdstuk 1.A.2d)

par. VI.8 art. 73 tweede lid Gezondheids- en welzijnswet voor dieren

Achtergrond

De Gezondheids- en welzijnswet voor dieren (Stb. 1992, 585) is op 1 februari 1993, bij Besluit van 18 januari 1993, Stb. 54, gedeeltelijk in werking getreden. Gelijktijdig met deze inwerkingtreding trad ook op die datum het Besluit van 11 januari 1993/No. J.93314, houdende de Regeling agressieve dieren, van het Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij, in werking. In artikel 73, tweede lid, van deze wet is het verbod opgenomen om dieren voorhanden te hebben, die behoren tot een, ingevolge artikel 73, eerste lid, door de Minister van Landbouw. Natuurbeheer en Visserij aangewezen soort of categorie. Als diersoorten en categorieën van dieren, als bedoeld in artikel 73, eerste lid, van de wet zijn in de Regeling agressieve dieren aangewezen, de honden van het Pitbull-Terriër-type.

Op grond van artikel 107 van de wet is tevens in deze regeling vrijstelling/ontheffing verleend voor onder andere het in artikel 73, eerste lid, van de wet opgenomen verbod, mits aan de in de regeling opgenomen voorschriften en voorwaarden wordt voldaan.

Gedragingen in strijd met de voorschriften vastgesteld bij of krachtens artikel 73, tweede lid, is ingevolge artikel 121 van deze wet een misdrijf. Deze richtlijn heeft tot doel om landelijk tot een eenvormig transactie- en strafvorderingsbeleid te komen, met betrekking tot de overtreding van artikel 73, tweede lid, van de Gezondheids- en welzijnswet voor dieren.

Voorschriften en voorwaarden opgenomen in de regeling agressieve dieren

In de regeling agressieve dieren zijn in artikel 3 de voorschriften en voorwaarden opgenomen, die zijn verbonden aan de vrijstelling/ontheffing voor artikel 73, tweede lid, van de wet. Deze voorschriften en voorwaarden zijn hierna per onderdeel weergegeven.

Artikel 73, tweede lid, van de wet is niet van toepassing indien wordt voldaan aan het gestelde in:

artikel 3, tweede lid, onder a, van de Regeling agressieve dieren

de houder beschikt over een dierenpaspoort dan wel een geldig ontvangstbewijs als bedoeld in artikel 7, derde lid, dat is voorzien van een identificatiemerk, waaruit blijkt dat sprake is van een dier dat behoort tot de aangewezen soort of categorie.

artikel 3, tweede lid, onder b, van de Regeling agressieve dieren

het dier is voorzien van een door middel van tatoeage aangebracht identificatiemerk, dat gelijk is aan het in het dierenpaspoort aangebrachte identificatiemerk.

artikel 3, tweede lid, onder c, van de Regeling agressieve dieren

het dier ingeval het zich op een voor het publiek toegankelijk terrein of op het terrein van een ander bevindt, kort is aangelijnd en is voorzien van een muilkorf en de houder het dierenpaspoort/ontvangstbewijs bij zich draagt en dit op eerste vordering van een daartoe bevoegde ambtenaar ter inzage geeft.

Vervolgings-/verbaliseringsbeleid

In alle gevallen dient tegen de houder van het dier proces-verbaal te worden opgemaakt. Indien inbeslagname heeft plaatsgevonden, wordt het proces-verbaal met de kennisgeving van inbeslagneming en een eventuele afstandsverklaring die door de rechthebbende is ondertekend binnen 2 x 24 uur aan het openbaar ministerie gezonden.

Eindnoten

1. Bij het vaststellen van de hoogte van de boete is rekening gehouden met de waarde van de hond.

2. Bij het vaststellen van de hoogte van de boete is rekening gehouden met de waarde van de hond.

Indien in het belang van de bestrijding van besmettelijke dierziekten naar het oordeel van Onze Minister onverwijlde voorzieningen noodzakelijk zijn, kan hij bepalen dat door hem in het kader van bestrijding ernstige besmettelijke dierziekten genomen maatregelen onmiddellijk na bekendmaking in werking treden.

Als een crisissituatie zich voordoet is van cruciaal belang dat teneinde verdere verspreiding te voorkomen er terstond maatregelen genomen worden. Wil een dergelijk crisisinterventie succes hebben dan is naleving van de genomen maatregelen een vereiste.

Het is daarom van belang dat in het handhavingsbeleid het gewicht van een stipte naleving tot uitdrukking komt.

De te nemen maatregelen zullen in verhouding staan tot het te beschermen belang. Als een bepaalde maatregel genomen is, is deze uit het oogpunt van crisisbestrijding noodzakelijk. Bij het vaststellen van de tarieven die gehanteerd worden bij overtreding van bedoelde ‘crisisregelgeving’ is verdere precisering naar geschonden belang dan ook niet noodzakelijk.

Een verwijzing naar concrete regelgeving en artikelen is niet mogelijk, aangezien het hier regelgeving betreft die in geval van een uitbraak alsdan opgesteld en afgekondigd wordt.

Een reeds vooraf opgesteld handhavingsdocument bevordert de snelheid van handelen en de duidelijkheid tijdens

een crisis,

Deze richtlijn voor strafvordering geeft regels voor het bepalen van de transactie c.q. de eis ter zitting in het geval van het niet naleven van de regelgeving met betrekking tot de overschrijding van het maximumgehalte aan dioxine in voedermiddelen.

Bij het opstellen van deze richtlijn voor strafvordering is rekening gehouden met de risico’s voor de volksgezondheid die ontstaan wanneer de ‘dioxinenorm’ wordt overschreden.

Het hierna vermelde tarief is gerelateerd aan de risico’s voor de volksgezondheid die ontstaan wanneer de ‘dioxinenorm’ wordt overschreden.

bij eerste overtreding van de norm: per picogram dioxine hoger dan de norm 100 pnt.

Bij ernstige overschrijding (meer dan 10x de norm): het opleggen van een voorlopige maatregel die zich richt op het voorkomen van verdere verspreiding van de gecontamineerde producten.

Op 1 januari 1998 werden, onder meer omwille van een nauwkeuriger sturing op het mestgebruik, de gebruiksnormen voor dierlijke en overige organische meststoffen vervangen door het bij wet van 2 mei 1997 (Stb. 360) in hoofdstuk IV van de Meststoffenwet (hierna: wet) opgenomen stelsel van regulerende mineralenheffingen. De invoering van dat stelsel heeft geleid tot wijziging van de administratieve verplichtingen van producenten van meststoffen en van het stelsel van mestafleveringsbewijzen. Artikel 7 van de wet voorziet in de mogelijkheid om bij of krachtens algemene maatregel van bestuur regelen te stellen omtrent het bijhouden van een administratie en het verstrekken van gegevens inzake onder meer de productie, het gebruik en het verhandelen van meststoffen. Het Besluit administratieve verplichtingen Meststoffenwet (hierna: besluit) voorziet in die regelen.

In de brief aan de Tweede Kamer van 10 september 1999 werden twee belangrijke ontwikkelingen genoemd die noopten tot bijstelling van het mestbeleid, te weten:

• – dat de door Kabinet en Kamer vastgestelde doelstelling van het mestbeleid, te weten het bereiken van een mestevenwicht op de mestmarkt in 2002, ernstig in gevaar is gekomen ten gevolge van de verschillende rechterlijke uitspraken over de Wet herstructurering varkenshouderij;

• – de dreigende ingebrekestelling van Nederland met betrekking tot de Nederlandse inspanningen ter implementatie van de Nitraatrichtlijn tot vernieuwing van het mestbeleid.

Het Kabinet koos voor een integrale aanpak van de mestproblematiek en achtte een nadrukkelijke koppeling tussen de productie- en afzetmogelijkheden van dierlijke mest gewenst. De maatregelen daartoe zijn neergelegd in de Wet van 28 juni 2001 houdende wijziging van de Meststoffenwet in verband met een aanscherping van de normen van het stelsel van regulerende mineralenheffingen en de invoering van een stelsel van mestafzetovereenkomsten (Stb. 312), welke wet op 1 januari 2002 in werking is getreden. Met de inwerkingtreding van het systeem van de mestafzetovereenkomsten is de omvang van de mestproductie die op een bedrijf mag plaatsvinden direct afhankelijk gesteld van de voorafgaand aan de productie door de veehouder verzekerde gebruiks- en afzetmogelijkheden voor die mest binnen de voor het mestgebruik geldende normen.

Voor een goede uitvoering en handhaving van het stelsel van mestafzetovereenkomsten is een centrale registratie van alle grond, onderscheiden naar de aard van het grondgebruik, van mestproducenten en van bedrijven die op basis van mestafzetovereenkomsten aan derden een mestafzetrecht verschaffen van groot belang. Daartoe is een basisregistratie van percelen opgezet. De overheid beschikt daarmee op een centraal punt over een actuele registratie van de gebruikstitels van alle percelen landbouwgrond die een bedrijf in gebruik heeft en van de oppervlakte van de daarop plaatsvindende teelten, onderscheiden naar gewas, alsmede van de tot het bedrijf behorende percelen natuurterrein. De registratie zal overigens mede als aangrijpingspunt dienen voor de controle op de juistheid van de aangifte van de regulerende mineralenheffing, neergelegd in hoofdstuk IV van de wet, en voor de controle op het uitbreidingsverbod, bedoeld in artikel 55 van de wet.

De basis voor de verplichting om gegevens over het grondgebruik op bedrijfsniveau en perceelsniveau te verschaffen is neergelegd in artikel 7a van de wet en is uitgewerkt in een ministeriële regeling, namelijk de Regeling van de Minister van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij van 6 juli 2001 houdende wijziging van de Regeling administratieve verplichtingen Meststoffenwet (Stcrt. 129). Op grond van die gewijzigde regeling (hierna: regeling) moet een bedrijf jaarlijks opgave doen aan het daartoe door de Minister van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij aangewezen orgaan van de in gebruik zijnde grond. Aan de hand van die opgave worden de mestaanvoer- en mestplaatsingsruimte in het kader van het stelsel van mestafzetovereenkomsten bepaald; ingevolge artikel 58am van de wet immers wordt bij de bepaling van de mestaanvoer- en mestplaatsingsruimte enkel die grond in aanmerking genomen waarvan opgave is gedaan. Het is van belang dat ook eventuele wijzigingen in de opgave van het grondgebruik worden doorgegeven. Een wijziging in de oppervlakte of gewascategorie van een perceel kan er immers toe leiden dat een bedrijf niet langer over voldoende mestaanvoer- of mestplaatsingsruimte beschikt om zijn contractuele verplichtingen jegens de leverancier van de mest na te komen. In het op artikel 7 van de wet gebaseerde besluit is de basis neergelegd voor het doorgeven van wijzigingen. Vanwege het technische en administratieve karakter van die regels zijn in de regeling nadere regels gesteld ten aanzien van de aard en frequentie waarmee agrariërs gegevens betreffende wijzigingen moeten doorgeven.

Op bovengenoemde wijze wordt verzekerd dat de perceelsregistratie gedurende het gehele jaar een betrouwbare bron vormt bij de beoordeling of de mestplaatsingsruimte op een bedrijf toereikend is voor de mestproductie op dat bedrijf of op andere bedrijven waarmee mestafzetovereenkomsten zijn gesloten.

Hoofdlijnen stelsel van administratieve verplichtingen

1. Besluit administratieve verplichtingen Meststoffenwet

In paragraaf 2 van het besluit is geregeld aan welke administratieve verplichtingen de producent van dierlijke meststoffen moet voldoen, te weten het bijhouden van een administratie met betrekking tot de door hem geproduceerde mest, de tot het bedrijf behorende oppervlakte grond en de aantallen gehouden dieren van de onderscheiden diersoorten, onderverdeeld in categorieën per soort, die zijn opgenomen in bijlage A bij de wet.

Ingevolge de Regeling gegevensverstrekking Wet verplaatsing mestproductie dient de administratie aangaande de aantallen gehouden dieren en de tot het bedrijf behorende oppervlakte landbouwgrond ook tot het toezicht op de naleving van de Wet verplaatsing mestproductie en in het bijzonder tot het toezicht op de naleving van het verbod dat is opgenomen in artikel 3 van de laatstgenoemde wet.

In verband de in hoofdstuk 1 vermelde basisregistratie van percelen zijn in dezelfde paragraaf 2 regels opgenomen omtrent het bijhouden van een administratie van percelen landbouwgrond en het verstrekken van gegevens door de producent van dierlijke meststoffen en de gebruiker van meststoffen.

Naast veehouderijen vallen sinds 1 januari 2001 ook akker- en tuinbouwbedrijven onder het stelsel van regulerende mineralenheffingen. Indien zij slechts gebruiker zijn van dierlijke meststoffen hoeven zij alleen een grondadministratie en een administratie van aangevoerde andere meststoffen die fosfaat bevatten bij te houden.

Hetzelfde geldt voor bedrijven waarvan de veebezetting op elk moment in een kalenderjaar niet groter is dan 3 GVE (Grootvee-eenheden) en voor bedrijven waarvan de veebezetting op elk moment in een kalenderjaar niet groter is dan 2 GVE per hectare van de tot het bedrijf behorende oppervlakte landbouwgrond

In paragraaf 3 van het Besluit administratieve verplichtingen Meststoffenwet is de verplichting opgenomen om bij de aflevering van dierlijke meststoffen een afleveringsbewijs op te maken. In paragraaf 4 is deze verplichting ten aanzien van de aflevering van overige organische meststoffen opgenomen. Het gaat in beide gevallen om door leverancier en afnemer ondertekende bewijsstukken inzake de feitelijke aflevering van dierlijke meststoffen of overige organische meststoffen. Het afleveringsbewijs is van belang om te kunnen controleren of de meststoffen ook daadwerkelijk zijn afgezet. Voorts kunnen via de afleveringsbewijzen alle schakels van de mestketen worden gevolgd. Een ieder die betrokken is bij de route die de mest feitelijk aflegt van producent tot eindgebruiker, zoals de transporteur, opslaghouder of distributeur, valt onder de werking van de bepalingen in de paragrafen 3 of 4 van het onderhavig besluit.

In paragraaf 5 is het verbod opgenomen om dierlijke meststoffen of overige organische meststoffen te vervoeren, tenzij een op de vracht betrekking hebbende afschrift van het afleveringsbewijs kan worden overgelegd. Bij transport over de weg van dierlijke meststoffen die in het buitenland worden afgezet dient ingevolge het Verdrag betreffende de overeenkomst tot internationaal vervoer van goederen over de weg, de vervoersovereenkomst te worden vastgelegd in de vrachtbrief, het zogenaamde CMR-vervoerdocument. Op het document moeten onder andere worden vermeld de afzender, de transporteur en de ontvanger van de goederen. Het document moet door alle drie de partijen worden ondertekend, waarbij de ontvanger tekent voor de ontvangst van de goederen.

2. Regeling administratieve verplichtingen Meststoffenwet

In paragraaf 2 van de regeling worden de administratieve verplichtingen van grond en dieren nader uitgewerkt.

Het betreft met name de manier van bijhouden en invullen van de diertelkaart, veesaldokaart en de grondkaart.

In het op artikel 7a van de wet gebaseerde artikel 5a van de regeling zijn nadere regels gesteld omtrent de verplichting om gegevens over grondgebruik op bedrijfsniveau en perceelsniveau te verschaffen ten behoeve van een accurate perceelsregistratie.

Vervolgings-/verbaliseringsbeleid.

1. Strafbaarstelling

De in het Besluit administratieve verplichtingen en de Regeling administratieve verplichtingen vastgelegde verplichtingen zijn gebaseerd op de artikelen 7 en artikel 7a van de Meststoffenwet. Deze artikelen worden als economische delicten aangemerkt in artikel 1a aanhef en onder 3^e WED en in artikel 2 lid 4 WED als overtredingen gekwalificeerd. De strafbedreiging is geregeld in artikel 6 WED.

2. Tarievenlijst