Regeling grenswaarden voor TCB in afvalwater

* a. Voor de onder 1 genoemde bedrijfstak worden de grenswaarden voor lozing van TCB gegeven ten opzichte van de totale produktiecapaciteit van TCB. b. Voor de onder 2 genoemde bedrijfstak worden de grenswaarden voor lozing van TCB gegeven ten opzichte van de totale produktie- of omzettingscapaciteit van mono- en dichloorbenzenen.

* en ** e. De grenswaarden geven de hoogst toelaatbare gewichtshoeveelheid en concentratie TCB aan, die gemiddeld per maand mag worden geloosd. Daarbij geldt dat de hoogst toelaatbare gewichtshoeveelheid en concentratie op één dag ten hoogste twee maal de in de tabel aangegeven waarden mag bedragen. f. Voor de bestaande bedrijven die behoren tot de onder 2 genoemde bedrijfstak en die per 1-1-1995 minder dan 50 kg/jaar lozen, gelden op die datum de grenswaarden die gelijk zijn aan de helft van de grenswaarden die met ingang van 1-1-1993 gelden.

** c. Voor de onder 1 genoemde bedrijfstak worden de grenswaarden voor concentraties TCB gegeven ten opzichte van het referentievolume 10 m3/ton geproduceerd of omgezet TCB. d. Voor de onder 2 genoemde bedrijfstak worden de grenswaarden voor concentraties TCB gegeven ten opzichte van het referentievolume 10 m3/ton geproduceerd of omgezet mono- en dichloorbenzeen.

Vereisten waaraan de wijze van meting van de gewichtshoeveelheid en concentratie TCB, bedoeld in de artikelen 2 en 3, ten minste dient te voldoen.

1. Het nemen van monsters en het meten van het lozingsdebiet geschiedt op het punt waar het TCB bevattende afvalwater het terrein van het betrokken bedrijf verlaat. Het nemen van monsters en het meten van het lozingsdebiet mag geschieden op een punt dat ligt vóór het punt waar de grenswaarden gelden, indien al het van het bedrijf afkomstige water dat met de betrokken stof verontreinigd kan zijn bij die metingen in aanmerking wordt genomen en indien uit regelmatige controlemetingen blijkt dat de metingen een goed beeld geven van de hoeveelheden die worden geloosd op het punt waar de grenswaarden gelden of altijd een hogere uitkomst geven.

2. Voor de meting van de geloosde hoeveelheid afvalwater (in m3/dag) wordt een methode gehanteerd, waarvan de onnauwkeurigheid in de debietmeting kleiner is dan 10%. Dit kan door ijking worden vastgesteld.

3. De bemonstering van het afvalwater wordt zodanig uitgevoerd dat een monster wordt verkregen dat representatief is voor de geloosde totale hoeveelheid afvalwater gedurende 24 uur.

4. De frequentie van meting en bemonstering is zodanig dat een representatief beeld wordt verkregen van de concentratie en van de totale hoeveelheid TCB die gedurende een maand wordt geloosd.

5. Het monster wordt in behandeling genomen zonder dat daaruit bezinkbare of opdrijvende bestanddelen zijn verwijderd. De referentiemethode voor het meten van TCB is gaschromatografie met detectie door elektronenvangst, na exctractie met een geschikt oplosmiddel. De bepalingsdrempel ligt voor TCB tussen 1 en 10 µg/l in afvalwater naar gelang van het aantal storende begeleidende stoffen in het monster. Hierbij wordt onder de bepalingsdrempel verstaan de kleinste met een gegeven werkwijze in een monster kwantitatief bepaalbare hoeveelheid die nog van nul kan worden onderscheiden. De analyse moet zodanig worden uitgevoerd dat wordt voldaan aan de volgende eisen ten aanzien van de precisie en de systematische afwijking:

a. de precisie: tweemaal de waarde van de standaardafwijking van een serie meetuitkomsten is kleiner dan, of gelijk aan 50% bij een concentratie van tweemaal de bepalingsdrempel.

b. de systematische afwijking: het verschil tussen de werkelijke waarde en de waarde van het rekenkundig gemiddelde van een serie meetuitkomsten is kleiner dan, of gelijk aan 50% bij een concentratie van tweemaal de bepalingsdrempel.

Voor de vaststelling van de precisie en de systematische afwijking van de toegepaste meetmethode wordt gebruik gemaakt van een oplossing waarin TCB voorkomt in nauwkeurig bekende concentraties die ten hoogste 10% mogen afwijken van tweemaal de bepalingsdrempel. Deze oplossing dient qua matrix zo veel mogelijk overeen te komen met het te onderzoeken monster. De serie meetuitkomsten als bedoeld onder a. en b. bestaat uit ten minste 10 enkelvoudige meetuitkomsten. Deze meetuitkomsten worden verkregen uit metingen, verricht nadat steeds de gehele analytische opwerking is doorlopen (volgens een gelijke procedure, door dezelfde waarnemer met dezelfde middelen en dezelfde hulpstoffen) en onder zo veel mogelijk gelijke omstandigheden als bij de behandeling van het monster.

De TCB-concentraties kunnen worden bepaald in verhouding tot de hoeveelheid AOX of EOX, mits is aangetoond dat deze methoden gelijkwaardige resultaten geven en totdat de algemene richtlijn betreffende oplosmiddelen is aangenomen.