Circulaire Wapens en Munitie 2013 (CWM 2013)

In artikel 2, eerste lid, van de WWM is de categoriale indeling voor wapens te vinden. In artikel 2 van de RWM is een aantal wapens nader gedefinieerd. In het onderstaande overzicht is in het kort aangegeven welke wapens onder de verschillende categorieën vallen en welke soorten vergunningen daarvoor kunnen worden onderscheiden.

¹ Voor een vergunning voor wapens van categorie III en/of IV dient de aanvrager zich in principe te wenden tot de korpschef in de politieregio waar hij woonachtig is. Bij wijze van uitzondering verleent de Minister van Veiligheid en Justitie uit praktisch oogpunt ook ontheffingen voor categorie III en/of IV wapens indien de aanvraag bijvoorbeeld betrekking heeft op een evenement waarbij zowel wapens van categorie II als wapens van categorie III voorhanden worden gehouden.

De indeling van munitie volgt in grote lijnen de categorie-indeling voor vuurwapens. Categorie II heeft betrekking op munitie die specifiek bestemd is voor wapens van categorie II en zogenoemde ‘oorlogsmunitie’. Categorie III omvat alle overige munitie. Omdat de categorieën I en IV geen vuurwapens bevatten bestaat er geen categorie I noch categorie IV munitie. Munitie voor lucht- gas of veerdrukwapens is geen munitie in de zin van artikel 1, onder 4, van de WWM omdat het projectiel niet door middel van een vuurwapen wordt afgeschoten.

Artikel 3, eerste lid, van de WWM stelt dat de bepalingen betreffende wapens mede van toepassing zijn op onderdelen en hulpstukken die specifiek bestemd zijn voor die wapens en van wezenlijke aard zijn.

Uitgaande van deze bepaling kunnen met betrekking tot vuurwapens de hierna genoemde onderdelen worden aangemerkt als onderdelen waarop de WWM van toepassing is, omdat deze onontbeerlijk zijn voor het functioneren als vuurwapen, in sterke mate de werking van het vuurwapen mede bepalen, de werking van het vuurwapen kunnen wijzigen, dan wel het vuurwapen identificeren, hetzij door ingeslagen nummers hetzij door bij het afvuren sporen achter te laten op de patroonhuls of de kogel.

Onderdelen die onder de werking van de WWM vallen zijn:

De loop en de onderdelen die bestemd zijn om een vuurwapen (vol)automatisch te doen schieten en daarnaast de hieronder – niet limitiatief – opgesomde onderdelen:

Specifiek voor de revolvers: de kast (frame), de loop en de cilinder.

Specifiek voor geweren: de kast (het frame), het magazijn, de bascule, het staartstuk, de loop en de grendel of afsluiter.

Specifiek voor pistolen de kast (het frame), het magazijn, de loop en de slede.

Voor een goed begrip wordt opgemerkt dat géén onderdeel van een wapen zijn: patroonschakels, patroonbanden, patroonhouders en laadstrips. Hieronder volgt een uitleg van deze begrippen.

Artikel 3, tweede lid, van de WWM stelt dat de bepalingen betreffende munitie mede van toepassing zijn op onderdelen van munitie, voorzover die geschikt zijn om daarvan munitie te maken. Voor wat betreft munitie voor geweren, pistolen en revolvers worden daarvoor geschikt geacht: kogels, hulzen en slaghoedjes voor gebruik in hulzen. Percussiekapjes maken geen deel uit van een patroon of van een ander voorwerp dat bestemd of geschikt is om een projectiel door middel van een vuurwapen af te schieten en worden dan ook niet aangemerkt als onderdelen van munitie. Percussiekapjes mogen dan ook vrij voorhanden worden gehouden. Kruit is een onderdeel van munitie en het voorhanden hebben van buskruit of rookzwakbuskruit valt dan ook onder de werking van de WWM. De Wet Algemene Bepalingen Omgevingsrecht en de Wet vervoer gevaarlijke stoffen stellen nadere regels omtrent de nederlegging tijdens het vervoer respectievelijk het vervoer van kruit en munitie. De Wet Explosieven voor Civiel gebruik zondert in artikel 2 lid 1 sub c munitie ingevolge artikel 1 lid 1 onder 4e van de WWm uit. Munitie en de onderdelen van die munitie voor zover geschikt om munitie van te maken in de zin van de WWM, kunnen bevoegd voorhanden worden gehouden krachtens een daartoe strekkende vergunning ingevolge de WWM.

Er zijn twee soorten buskruit te weten:

• 1. zwart buskruit;

• 2. rookzwak buskruit (nitro cellulose kruit).

Binnen de vervoerswetgeving staat hierover onder gevarenklasse 1 het volgende vermeld:

• ○ zwart buskruit UN 0027, UN 0028, UN – in verschillende vormen, zoals geperst, in de vorm van korrels of poeders.

• ○ Rookzwak buskruit UN 0160, UN 0161, UN 0509 eveneens in verschillende vormen. Dit kruit kan onder verschillende subclassificaties vallen, dit wordt mede bepaald door de verpakkingsvorm van dit buskruit. Bijv. 1.1D, 1.1C, 1.3C, 1.4C

De bevoegdheid om munitie en daarmee kruit voorhanden te mogen hebben, vindt zijn grondslag in artikel 26 van de WWM, alwaar is bepaald dat het voorhanden hebben uitsluitend is toegestaan voor houders van een verlof, voor zover dat verlof reikt.

De reikwijdte van dit verlof wordt bepaald door enerzijds de bepalingen uit de WWM, en de RWM, maar ook uit de bepalingen of de daarin gestelde vrijstelling van overige bijzondere wetten, waaronder de Wet Vervoer Gevaarlijke Stoffen, het Besluit Vervoer Gevaarlijke Stoffen, en de Wet Algemene Bepalingen Omgevingsrecht en het BOR. Bij het overschrijden van de genoemde normen in de overige bijzondere wetten, ontstaat de situatie dat anders wordt gehandeld dan op grond van de oorspronkelijke bevoegdheid van de WWM is toegestaan, waardoor het normale wettelijk kader van de WWM onverkort van toepassing blijft, immers de uitzonderingspositie wordt overschreden. Een verlofhouder die dus meer munitie voorhanden heeft dan hij krachtens zijn verlof mag hebben, heeft op dat moment dus het meerdere onbevoegd voorhanden, hetgeen een overtreding van artikel 26 WWM oplevert.

Voor wat betreft hulzen dient nog opgemerkt te worden dat op grond van artikel 18, eerste lid, onder f, van de RWM het doen binnenkomen of uitgaan, vervoeren, voorhanden hebben en overdragen van kennelijk gebruikte lege patroon- en kardoeshulzen bestemd voor dan wel deel uitmakend van een verzameling, is vrijgesteld.

In de wapenwetgeving zijn de diverse vormen van omgang met wapens en munitie in beginsel verboden. Zie bijvoorbeeld de artikelen 9, eerste lid, 13, eerste lid, 14, eerste lid, 22, eerste lid, 26, eerste en vijfde lid, 27, eerste lid, en 31, eerste en vierde lid, WWM. De verboden hebben betrekking op de specifiek in de betreffende artikelen genoemde categorieën van wapens en munitie.

De volgende soorten handelingen kunnen worden onderscheiden:

• • Het dragen, dat wil zeggen: het onverpakt bij zich hebben van een wapen op de openbare weg of ander voor het publiek toegankelijke plaatsen. Onder dragen wordt niet alleen het aan/op het lichaam dragen van een wapen bedoeld (bijvoorbeeld door middel van een holster), maar ook het onmiddellijk binnen bereik hebben van een wapen. Als bijvoorbeeld de bestuurder van een auto een wapen onverpakt in zijn afgesloten achterbak meevoert dan valt dit ook onder de definitie van ‘dragen’2;

• • Het voorhanden hebben, dat wil zeggen: op een bepaalde (privé)plaats over de wapens kunnen beschikken. Als bijvoorbeeld een vergunninghouder thuis een wapen in een kluis bewaart en hij zich vijftig kilometer van zijn huis bevindt, dan heeft hij dat wapen nog steeds voorhanden. Hij kan immers wanneer hij maar wil teruggaan naar zijn huis om het te pakken. Voorhanden hebben betekent dus niet dat men een wapen letterlijk binnen handbereik moet hebben;

• • Het overdragen, dat wil zeggen: het aan een ander doen overgaan van de feitelijke macht. Hieronder valt zowel het doen toekomen (laten bezorgen) als het feitelijk ter hand stellen daarvan. Ook het tijdelijk afstaan van een wapen is volgens de memorie van toelichting overdragen in de zin van artikel 1 van de WWM. Niet elk tijdelijk afstaan wordt echter aangemerkt als ‘overdragen’. Zo zijn in deze circulaire bijvoorbeeld een aantal uitzonderingen opgenomen voor het schieten met (verenigings)vuurwapens en het schieten binnen het kader van de schietsportcentra. Zolang dit schieten gebeurt onder het directe toezicht van een daartoe bevoegd persoon is er geen sprake van ‘overdragen’ in de zin van de WWM;

• • Het vervoeren, dat wil zeggen: het deugdelijk verpakt (bijvoorbeeld in een foedraal, tas of koffer) transporteren van wapens en munitie;

• • Het doen binnenkomen en uitgaan, dat wil zeggen: het invoeren en uitvoeren (naar een EU-lidstaat) van wapens en munitie;

• • Het doorvoeren, dat wil zeggen: het invoeren van wapens en munitie gevolgd door het uitvoeren naar een andere EU-lidstaat;

• • Het vervaardigen, het transformeren, of in de uitoefening van een bedrijf uitwisselen of anderszins ter beschikking stellen, herstellen, beproeven of verhandelen van wapens.

Opgemerkt wordt dat sprake is van transformeren van vuurwapens indien een handeling wordt uitgevoerd zoals beschreven in bijlage II van de RWM of voor zover de werking of de uitwerking van het wapen of de munitie wordt gewijzigd of de omvang van de onderdelen van wezenlijkeaard worden gewijzigd. Daarbij kan het om zowel machinale als niet-machinale bewerking gaan. Het wisselen van onderdelen of het aanbrengen van optische hulpmiddelen valt niet onder het begrip transformeren.

Van sommige van de genoemde verboden handelingen is door de Minister van Veiligheid en Justitie vrijstelling verleend. Een vrijstelling is een algemene uitzondering op een wettelijk verbod. Een vrijstelling hoeft niet te worden aangevraagd (in tegenstelling tot een vergunning; zie onderdeel A 1.4) en geldt voor bepaalde groepen van personen of wapens en munitie. Deze vrijstellingen zijn te vinden in de paragrafen 9 tot en met 15 en 17 van de RWM. Een vrijstelling kan alleen worden verleend indien de WWM daarvoor een wettelijke basis biedt. In de vrijstellingsbepalingen is omschreven in welke gevallen en onder welke voorwaarden een bepaald verbod niet geldt.

Voorbeelden van vrijstellingen zijn:

• • vrijstelling erkenningsplicht (artikel 14 e.v. RWM);

• • vrijstelling airsoftapparaten voor gebruik in sportverenigingsverband (artikel 17a tot en met g RWM);

• • vrijstelling voor wapens die het karakter dragen van oudheden (artikel 18 RWM);

• • vrijstelling voor stroomstootwapens en noodsignaalmiddelen (artikel 21 e.v. RWM);

• • vrijstelling voor wapens van categorie IV (artikel 26 e.v. RWM);

• • vrijstelling voor ceremoniële wapens, optochten en studentenweerbaarheidsverenigingen (artikel 30 e.v. RWM);

• • Vrijstelling voor schepen en luchtvaartuigen (artikel 33 e.v. RWM);

• • Vrijstellingen voor sportschutters en jagers voor buitenlandse activiteiten (artikel 39 e.v. RWM);

• • Vrijstellingen voor vervoer (artikel 44 e.v. RWM).

In de wet zijn uitzonderingen opgenomen met betrekking tot een aantal van de genoemde verboden handelingen. Sommige uitzonderingen betreffen (nagenoeg) alle verboden handelingen, andere hebben slechts betrekking op een enkele nader aangegeven handeling. In het artikel van de WWM waarin de uitzondering is opgenomen, is bepaald op welke verboden handeling de uitzondering betrekking heeft. Genoemd worden:

• • Uitzondering op het verbod wapens of munitie van de categorie III voorhanden te hebben voor personen die houder zijn van een verlof of een jachtakte (artikel 26, tweede lid WWM);

• • Uitzondering op het verbod een wapen van categorie III te dragen voor personen die houder zijn van een daartoe strekkend verlof of een jachtakte (artikel 27, tweede lid, WWM);

• • Uitzondering op het verbod een wapen of munitie van categorieën II en III over te dragen voor personen die gerechtigd zijn het wapen of de munitie voorhanden te hebben (artikel 31, tweede lid, WWM).

Een belangrijke uitzondering heeft de wetgever daarnaast gemaakt voor de krijgsmacht, de politie, de buitengewone opsporingsambtenaren en de ‘overige openbare dienst’. Deze uitzonderingen zijn neergelegd in artikel 3a van de WWM, en worden hieronder nader toegelicht in onderdeel A 1.3.4.

In artikel 3a van de WWM is bepaald welke verbodsbepalingen uit de WWM niet van toepassing zijn op de krijgsmacht, de politie, de buitengewoon opsporingsambtenaren en ander openbare diensten. In alle gevallen geldt dat de uitzonderingsbepaling alleen van toepassing is voor zover de desbetreffende minister(s) dit bij regeling heeft/hebben bepaald. Op grond van het vierde lid van artikel 3a van de WWM kan in een dergelijke regeling worden bepaald dat de uitzonderingsbepaling ook van toepassing is op niet-Nederlandse krijgsmacht, politie of openbare dienst. In de hieronder volgende onderdelen zal per groep een korte toelichting worden gegeven.

Naast de algemene vrijstellingen, genoemd in onderdeel A 1.3.2, kunnen er op grond van de WWM individuele vergunningen worden verleend voor het verrichten van specifieke verboden handelingen met wapens en/of munitie. Dergelijke vergunningen moeten worden aangevraagd bij de Minister van Veiligheid en Justitie, de korpschef of de Centrale Dienst voor In- en Uitvoer (CDIU).

Soorten vergunningen

• • Een ontheffing is een individuele uitzondering op een wettelijk verbod.

  De Minister van Veiligheid en Justitie kan voor wapens of munitie, behorend tot een van de in artikel 4 WWM genoemde groepen van wapens en munitie dan wel voor één van de in artikel 13, tweede lid, WWM genoemde situaties, op daartoe strekkend verzoek, ontheffing verlenen van bij of krachtens de WWM vastgestelde voorschriften of verboden. Deze ontheffingsmogelijkheid wordt door de Minister van Veiligheid en Justitie terughoudend toegepast.

• • Een verlof is een vergunning voor een bepaalde handeling.

  Een verlof moet worden aangevraagd bij de korpschef in de woon- of verblijfplaats van de aanvrager. Een verlof is geldig voor een periode van maximaal één jaar, tenzij in deze circulaire anders is bepaald. Deze termijn kan worden verlengd, indien aan de vereisten voor de verlening daarvan wordt voldaan.

• • Een erkenning is een vergunning voor het bedrijfsmatig hanteren van wapens (verkoop, verhuur, reparatie, enz.). Een erkenning moet worden aangevraagd bij de korpschef in de plaats waar de aanvrager is gevestigd. Een erkenning is geldig voor maximaal vijf jaar en kan telkens met vijf jaar worden verlengd.

• • Een consent is een vergunning tot invoer, uitvoer of doorvoer. Een consent moet worden aangevraagd bij de CDIU en wordt ook afgegeven door de CDIU. Een consent is geldig voor eenmalige invoer of uitvoer en als het gaat om doorvoer, dan is het consent geldig voor zowel de in- als de uitvoer.

Verlenen, weigeren en intrekken van vergunningen

Wanneer de aanvraag van een vergunning in behandeling is genomen zal moeten worden beoordeeld of het gevraagde document kan worden verleend. De WWM kent een aantal algemene weigeringsgronden in artikel 7, eerste lid, WWM. Is voldaan aan één van deze gronden dan moet de vergunning worden geweigerd. Er is dus geen beleidsvrijheid voor het behandelend bestuursorgaan. Daarnaast kent de WWM de bijzondere weigeringsgronden die alleen gelden voor een bepaalde vergunning. Deze zijn niet opgenomen in één artikel maar zijn verspreid in de tekst van de WWM, afhankelijk van het soort vergunning, in verschillende artikelen te vinden.

Vergunningen kunnen onder beperkingen en nadere voorschriften worden verleend. Dit is geregeld in artikel 6 van de WWM.

Eenmaal verleende vergunningen kunnen worden ingetrokken. Intrekking geschiedt door het bestuursorgaan dat de vergunning heeft verleend of door de Minister van Veiligheid en Justitie. De WWM kent zowel algemene intrekkingsgronden die van toepassing zijn op alle soorten vergunningen, als bijzondere intrekkingsgronden die alleen van toepassing zijn op erkenningen. De algemene intrekkingsgronden, neergelegd in artikel 7, tweede lid, WWM, zijn facultatief. Dat wil zeggen dat er beleidsvrijheid bestaat ter zake van de te nemen beslissing. Dit geeft het bestuursorgaan de mogelijkheid de reeds verstrekte vergunning niet in te trekken maar te wijzigen. Dit kan op dezelfde gronden – genoemd in artikel 7, tweede lid – die voor intrekking gelden. De bijzondere intrekkingsgronden voor erkenningen, neergelegd in artikel 12 WWM, zijn eveneens facultatief.

Indien een verlof is ingetrokken dient het verlofdocument te worden ingeleverd bij de korpschef door wie het is verleend.

Documenten

In bijlage III bij de RWM zijn de bij die regeling vastgestelde modellen van erkenningen, verloven en consenten opgenomen. De ontheffing valt daar niet onder. Naast de modellen met voorgedrukte tekst, is er een blanco model WM 26, bruikbaar voor alle soorten verloven en geschikt voor geautomatiseerde verwerking. Het model WM 26 dient alle – voor het toepasselijke verlof geldende beperkingen en voorschriften alsmede de voor dat verlof geldende (overige) standaard teksten – te bevatten. Het model WM 27 dient als bijlage bij model WM 26 te worden gebruikt indien de ruimte op het model WM 26 ontoereikend is voor de vermelding van het aantal vuurwapens of de munitie waarop het verlof betrekking heeft.

Aangezien op een groot aantal plaatsen in de WWM staat aangegeven dat een aanvrager van een van de hiervoor genoemde documenten de door de Minister van Veiligheid en Justitie vastgestelde gegevens moet overleggen, zijn er tevens modellen vastgesteld voor de aanvraagformulieren. In deze formulieren zijn de vragen opgenomen die leiden tot de verstrekking van de vereiste gegevens.

Teneinde te bereiken dat er niet alleen ten aanzien van de inhoud maar ook ten aanzien van de uitvoering eenvormigheid ontstaat, wordt hierbij de aanwijzing gegeven dat de documenten op grond waarvan een bevoegdheid ontstaat (erkenningen en verloven) dienen te worden besteld bij de:

SDU Klantenservice

Postbus 20014

2500 EA Den Haag

Telefoon: (070) 378 98 80

Fax: (070) 378 97 83

Internet: www.sdu.nl

E-mail: sdu@sdu.nl

(de bestelnummers staan op het model vermeld).

De aanvraagformulieren kunnen eveneens bij de SDU worden besteld, maar mogen ook, mits zij voldoen aan het voorgeschreven model, worden besteld bij andere uitgeverijen of in eigen beheer worden vervaardigd.

Bij de aanvraag van de verschillende documenten is de aanvrager een vergoeding verschuldigd. De bedragen van deze vergoedingen zijn vastgesteld in artikel 50 van de RWM.

Een ontheffing is een individuele uitzondering op het wettelijke verbod om (onderdelen van) wapens of munitie te bezitten, en wordt toegekend aan personen die voldoen aan de in de WWM gestelde, en in deze circulaire uitgewerkte voorwaarden. In principe gaat het hierbij om categorie I en II wapens of categorie II munitie, maar in bepaalde uitzonderlijke gevallen kan ook voor categorie III en IV wapens of categorie III munitie ontheffing worden verleend. Een ontheffing moet worden aangevraagd bij de Minister van Veiligheid en Justitie. De minister kan een ontheffing verlenen op grond van artikel 4 van de WWM, bijvoorbeeld ten behoeve van re-enactment (het nabootsen van historische veldslagen), voor wapens die deel uitmaken van zogenaamd historisch rollend materieel (bijvoorbeeld legervoertuigen die deelnemen aan militaire parades, herdenkingen en optochten) en voor wapens ten behoeve van musea.

Voor categorie I wapens bevat artikel 13, tweede lid, van de WWM een aantal specifieke ontheffingsgronden. Hierbij gaat het om gebruik van wapens door de krijgsmacht, onderwijs ten behoeve van de politie en de overige openbare dienst en de doorvoer van wapens.

Degene die wapens of munitie wil vervaardigen, transformeren of in de uitoefening van een bedrijf wil uitwisselen, verhuren of anderszins ter beschikking stellen, herstellen, beproeven of verhandelen mag dat alleen wanneer hij over een erkenning beschikt.

De belangrijkste bepalingen omtrent de verlening van erkenningen zijn te vinden in de artikelen 9 tot en met 12 van de WWM en de artikelen 8 tot en met 17 van de RWM.

Naast de eisen van zedelijk gedrag, gesteld aan de aanvrager of, indien deze een bedrijf uitoefent, de beheerder in artikel 10, eerste lid, aanhef en onder a, van de WWM, geldt ingevolge de artikelen 7 en 10, eerste lid, onder c, WWM dat er geen vrees voor misbruik mag bestaan, dan wel er geen aanwijzingen mogen zijn dat aan de aanvrager of de beheerder het onder zich hebben van wapens of munitie niet (langer) kan worden toevertrouwd. Beide aspecten worden nader toegelicht en uitgewerkt in onderdeel B 1.

Voor een aantal specifieke gevallen is vrijstelling verleend van het verbod van artikel 9, eerste lid, van de WWM. In die gevallen behoeft derhalve niet over een erkenning te worden beschikt. Deze gevallen zijn omschreven in paragraaf 9 van de RWM. Daarnaast wordt in de artikelen 10, 11, tweede lid en 12, eerste en tiende lid, van de RWM, ook nog een aantal vrijstellingen gegeven van enkele specifieke eisen.

Voor de erkenninghouder of beheerder die (slechts) handelt in lucht-, gas-, of veerdrukwapens van categorie IV, patroonmagazijnen als bedoeld in artikel 18, onder g, RWM, stroomstootwapens als bedoeld in artikel 21 van de RWM (de zogenaamde ‘veeprikkers’) of de in artikel 22 RWM vrijgestelde noodsignaalmiddelen met bijbehorende munitie, gelden tenslotte afwijkende registereisen.

Wapens van categorie I

Artikel 13, eerste lid, van de WWM, verbiedt het vervaardigen, transformeren, voor derden herstellen, overdragen, voorhanden hebben, dragen, vervoeren, doen binnenkomen of doen uitgaan van wapens van categorie I.

De wet maakt, in artikel 3a, eerste lid, WWM, een uitzondering op dit verbod, namelijk voor de krijgsmacht en voor personen die daarvan deel uitmaken of daarvoor werkzaam zijn. Die uitzonderingsbepaling ziet echter niet op derden – bijvoorbeeld wapenhandelaren – die de in artikel 13, eerste lid, genoemde handelingen verrichten met wapens van categorie I met het oog op gebruik door de krijgsmacht.

Om aan deze behoefte tegemoet te kunnen komen wordt de Minister van Veiligheid en Justitie in het tweede lid van artikel 13 de mogelijkheid gegeven om, onverminderd het bepaalde in artikel 9 WWM, bij wijze van uitzondering ontheffing te verlenen van een of meer verboden genoemd in het eerste lid van artikel 13, met het oog op gebruik door de krijgsmacht. Zodoende kan – bijvoorbeeld – ontheffing worden verleend aan een wapenhandelaar om wapens van categorie I te doen binnenkomen teneinde deze over te dragen aan de krijgsmacht.

Voorts wordt op basis van artikel 4, eerste lid, onder e, WWM een uitzondering voor airsoftapparaten gecreëerd, op het algemene verbod dat voor Categorie I wapens geldt. Zie in dit kader ook onderdeel B2.9. van deze Circulaire.

Behoudens deze bijzondere situaties is het door derden verrichten van erkenningplichtige handelingen met betrekking tot wapens van categorie I niet toegestaan. Naast de – door de Minister van Veiligheid en Justitie te verlenen – ontheffing is ook een erkenning van de korpschef nodig.

Wapens en munitie van categorie II

Als regel zal de erkenning slechts gelden voor wapens en munitie van categorie III. De erkenning zal eerst tevens betrekking kunnen hebben op vuurwapens en munitie van categorie II, indien de aanvrager (erkenninghouder) gedurende een onafgebroken periode van drie jaar – zonder wanklank -heeft gehandeld in vuurwapens van categorie III. In de tweede plaats zal de aanvrager aan de hand van verifieerbaar schriftelijk bewijsmateriaal onomstotelijk aan moeten kunnen tonen dat hij beschikt over concrete en structurele afzetmogelijkheden van dergelijke wapens of munitie aan bevoegden zoals de overheid, verzamelaars, re-enacters, bezitters van historisch militair materieel en rekwisietenbedrijven. Tenslotte dient de bedrijfsruimte van de erkende in dat geval te voldoen aan de gekwalificeerde veiligheidseisen, opgenomen in bijlage IV bij de RWM.

De Tweede Kamer heeft in het vergaderjaar 1996–1997 een motie (de motie Houda) aangenomen. Hierin wordt de regering verzocht een uitdrukkelijk verbod uit te vaardigen voor de productie van anti-personeel mijnen. Hoewel de Wet wapens en munitie niet de mogelijkheid biedt voor een uitdrukkelijk formeel verbod, biedt het wel de mogelijkheid tot een feitelijk verbod op de productie van anti-personeel mijnen, namelijk door uitdrukkelijk het vervaardigen van deze mijnen uit te sluiten van erkenningen ter zake van categorie II wapens.

Aan de kamer is toegezegd dat alle nieuwe erkenningen voor de categorie II uitdrukkelijk de uitsluiting van het vervaardigen van anti-personeel mijnen zullen bevatten. Hierbij zijn voor de duidelijkheid inbegrepen de erkenningen die (thans) tot bepaalde wapens of explosieven zijn beperkt.

Vervoer

Ingevolge het bepaalde in het vierde lid van artikel 9 WWM, kan de korpschef die de erkenning verleent of heeft verleend, indien een redelijk belang dit vordert, bepalen dat de erkenning tevens inhoudt vergunning tot het vervoer van wapens en munitie. Er behoeft derhalve geen afzonderlijk document met het oog op het vervoer te worden verleend. De toestemming van de korpschef om wapens en munitie te vervoeren, kan op verzoek en indien een redelijk belang daartoe aanleiding geeft, worden opgenomen op het erkenningsdocument (model WM 16 in bijlage III bij de RWM).

Bovendien wordt in artikel 46, eerste lid RWM, aan personen in dienst van houders van een erkenning, vrijstelling verleend van het verbod om wapens en munitie te vervoeren.

Een verlof is een individuele uitzondering op het wettelijke verbod om wapens van (meestal) categorie III voorhanden te hebben, te vervoeren en/of te dragen. In artikel 28, tweede lid, van de WWM is bepaald dat een verlof wordt verleend indien:

• a. een redelijk belang de verlening van het verlof vordert;

• b. de aanvrager geen gevaar voor zichzelf, de openbare orde of veiligheid kan vormen

• c. de aanvrager tenminste de leeftijd van achttien jaren heeft bereikt, behoudens de afwijking voor leden van een schietvereniging.

Ad. a.

In de onderdelen B 2 t/m B 6 van deze Circulaire is geregeld in welke gevallen en onder welke voorwaarden er sprake is van een ‘redelijk belang’ als bedoeld in artikel 28 van de WWM. Daarnaast kan het voorkomen dat een verlof wordt gevraagd terwijl er geen sprake is van één van de genoemde gevallen. De beoordeling van dergelijke aanvragen is zo zeer afhankelijk van de omstandigheden van het geval dat hiervoor geen algemene regels zijn te geven. Deze aanvragen staan ter beoordeling van de korpschef die – met name als de aanvraag betrekking heeft op vuurwapens – ter zake een restrictief beleid zal moeten voeren. Zo nodig kan met het Ministerie van Veiligheid en Justitie overlegd worden.

Ad. b.

De verlening van een verlof dient te worden geweigerd indien de aanvrager een gevaar voor zichzelf, de openbare orde of veiligheid kan vormen. In de WWM wordt een dergelijke situatie meestal aangeduid met de termen ‘vrees voor misbruik’ en ‘het niet (langer) kunnen toevertrouwen van wapens of munitie’. In onderdeel B 1 van deze Circulaire worden deze begrippen nader uitgewerkt.

Ad. c.

De aanvrager van een verlof dient tenminste 18 jaar te zijn. Van de minimumleeftijdsgrens kan door de korpschef slechts worden afgeweken ten aanzien van serieuze, veelbelovende wedstrijdschutters. Dat sprake is van een serieuze, veelbelovende wedstrijdschutter dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van het bestuur van de Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie (KNSA).

De in- en uitvoer van wapens en munitie is in Nederland onder meer geregeld in de WWM en in de Algemene Douanewet (ADW) en het daarbij behorende Besluit strategische goederen. Het kan dan ook voorkomen dat voor de uitvoer van wapens en/of munitie zowel een vergunning op grond van de WWM (consent) als een vergunning op grond van de ADW benodigd is. Omgekeerd kan het in bepaalde gevallen ook voorkomen dat voor de uitvoer van een bepaald wapen geen consent en geen uitvoervergunning nodig is. In de onderdelen A 1.4.5.1 en 1.4.5.2 is kort weergegeven hoe bepaald kan worden of er op grond van de WWM en/of de ADW een vergunning nodig is voor de in-, uit- of doorvoer van wapens en/of munitie. In onderdeel A 1.4.5.3 wordt tot slot nader ingegaan op het systeem van de Europese vuurwapenpas.

Met de uitvoering van de wapenwetgeving zijn belast de Minister van Veiligheid en Justitie, de korpschefs in de politieregio’s en de Centrale Dienst voor In- en Uitvoer (CDIU).

Minister van Veiligheid en Justitie

De minister is belast met de uitvoering van de wapenwetgeving. Bepalingen over de uitvoering zijn neergelegd in paragraaf 10 van de wet. Een belangrijk voorschrift is artikel 38 dat stelt dat de minister bevoegd is aanwijzingen te geven aan de korpschefs, die verplicht zijn deze op te volgen. Algemene aanwijzingen aan de korpschef worden ingevolge artikel 38, tweede lid, WWM gegeven door tussenkomst van de korpsbeheerder. Algemene aanwijzingen kunnen immers gevolgen hebben voor de wijze waarop het regionale politiekorps wordt beheerd. Naast de bedoelde algemene aanwijzingen, die zijn opgenomen in de onderhavige circulaire, is de minister bevoegd om in individuele zaken aanwijzingen te geven.

Korpschef

Bij de uitvoering van de wet dienen de korpschefs de aanwijzingen van de Minister van Veiligheid en Justitie te volgen (artikel 38, tweede lid, WWM). Hieronder dienen zowel algemene als bijzondere aanwijzingen te worden begrepen. Voor wat betreft de positie van de korpschef (voorheen ‘de hoofden van plaatselijke politie’) wordt in de memorie van antwoord11 het volgende opgemerkt: ‘...de hoofden van plaatselijke politie [korpschef] geen eigen beleid voeren doch ingevolge artikel 38, tweede lid, de aanwijzingen van de Minister van Veiligheid en Justitie dienen te volgen (...). Over de uitvoering van de wet is slechts de Minister van Veiligheid en Justitie tegenover de nationale volksvertegenwoordiging verantwoording schuldig’. In dit kader heeft de Raad van State geoordeeld dat de korpschef geen beroep in kan stellen tegen een besluit van de Minister van Veiligheid en Justitie12. De door de korpschef op grond van de WWM uitgeoefende bevoegdheden worden immers uitgeoefend onder de verantwoordelijkheid van de Minister van Veiligheid en Justitie.

De korpschef heeft de mogelijkheid de uitvoering van zijn taken en bevoegdheden ingevolge de WWM te mandateren aan één of meer ondergeschikten binnen de politieregio. Daarvoor is een mandaatbesluit van de korpschef noodzakelijk. De korpschef blijft ook na mandatering verantwoordelijk voor de (immers namens hem) genomen beslissingen. Indien het gaat om een formeel besluit, dient in het besluit tot uitdrukking te komen dat de desbetreffende beschikking (zoals de intrekking van een verlof) namens de korpschef is genomen.

Het ligt voor de hand dat naarmate het besluit ingrijpender is voor de burger, de verantwoordelijkheid daarvoor hoger in de organisatie wordt gelegd. Zo verdient het aanbeveling om de intrekking van een erkenning tenminste op het niveau van de districtschef of op vergelijkbaar niveau te doen plaatsvinden.

De wetgever heeft de uitvoering van de WWM uitdrukkelijk binnen de politieorganisatie gepositioneerd.

Zo is het voor de korpschef niet mogelijk zijn taken en bevoegdheden te mandateren aan een niet-ondergeschikte, bijvoorbeeld aan de burgemeester van een binnen de politieregio gelegen gemeente. Dat de WWM zich tegen een dergelijk mandaat verzet kan worden afgeleid uit de totstandkomingsgeschiedenis van de Invoeringswet Politiewet 1993, waarbij de taken en bevoegdheden van het hoofd van plaatselijke politie zijn overgeheveld naar de korpschef. Voorts is ook delegatie van taken en bevoegdheden (overdracht van de formele verantwoordelijkheid) niet mogelijk; de vereiste wettelijke basis in de WWM ontbreekt daarvoor dan ook.

Belastingdienst/Douane centrale dienst voor in- en uitvoer

Op grond van artikel 16, tweede lid, van de WWM is de Belastingdienst/Douane centrale dienst voor in- en uitvoer (CDIU) belast met de verlening van consenten zoals bedoeld in artikel 14 van de WWM13. Uitzondering hierop vormen de consenten tot binnenkomen ten behoeve van de krijgsmacht en de overige openbare diensten (bijvoorbeeld de politie). Deze consenten worden – op grond van artikel 16, eerste lid, van de WWM – verleend door de Minister van Defensie respectievelijk de Minister van Veiligheid en Justitie. Consenten tot uitgaan worden gewoon verleend door de CDIU. In de praktijk komt de verlening van consenten door beide ministers echter niet of nauwelijks voor. Dit is het gevolg van het feit dat de krijgsmacht en de politie (als instituut) op grond van artikel 3a, eerste en tweede lid, van de WWM zijn uitgezonderd van de consentverplichting. De uitzondering is eveneens van toepassing op personen die van de krijgsmacht of de politie deel uitmaken of daarvoor werkzaam zijn, voor zover dit door de desbetreffende ministers bij regeling is bepaald14.

De voor de politie geldende administratieve voorschriften met betrekking tot de registratie van wapenbezitters vinden hun basis in artikel 38 van de WWM en zijn neergelegd in artikel 47 van de RWM.

Uit artikel 47, eerste lid, RWM blijkt dat de korpschef twee registraties moet bijhouden van in zijn ambtsgebied woonachtige personen die in het bezit zijn van wapens of munitie.

De eerste registratie bevat de personen die bevoegd zijn een wapen of munitie voorhanden te hebben op grond van een door hem verleend verlof, jachtakte of erkenning.

De tweede registratie bevat de personen in zijn ambtsgebied die een wapen of munitie voorhanden mogen hebben op grond van een door een andere autoriteit verleende bevoegdheid.

Voorbeelden hiervan zijn:

• • personen in het bezit van een door de Minister van Veiligheid en Justitie verleende ontheffing;

• • beheerders van verenigingsvuurwapens, indien de beheerder in een andere gemeente woonachtig is dan die waar de schietvereniging zijn zetel heeft en waar derhalve het verlof is afgegeven (zie onderdeel B 2.2.1).

Aan bij de KNSA aangesloten, en door de KNSA gecertificeerde schietverenigingen kan een verlof worden verleend tot het voorhanden hebben van vuurwapens, die aan die vereniging toebehoren en die bestemd zijn voor gebruik door de leden van die vereniging. Verenigingen die niet bij de KNSA zijn aangesloten en door de KNSA zijn gecertificeerd komen dus niet in aanmerking voor de verlening van een verenigingsverlof. Hierbij geldt dat voor de certificeringseis onder 2.8.3 een overgangsregeling is opgenomen.

In het aanvraagformulier voor het verenigingsverlof – dat wordt ingediend door het bestuur van de schietvereniging bij de korpschef in de politieregio waar de vereniging haar vaste accommodatie dan wel, blijkens de statuten, haar zetel heeft – moet de naam worden vermeld van het (bestuurs)lid dat namens de schietvereniging de vuurwapens gaat beheren. In het verenigingsverlof wordt deze persoon dan genoemd als vertegenwoordiger van het bestuur, voor zover het betreft het beheren van de vuurwapens, terwijl het verlof tevens zijn pasfoto bevat. Om als beheerder te kunnen fungeren moet het bestuurslid tenminste één jaar lid zijn van de schietvereniging en mag ten aanzien van hem geen ‘vrees voor misbruik’ (zie B 1) bestaan. Indien meer (bestuurs)leden als beheerder optreden, verkrijgt ieder van die (bestuurs)leden een verenigingsverlof.

Het verenigingsverlof kan slechts worden verleend voor de wapens die zijn toegelaten bij de erkende tak of takken van schietsport (zie B 2.6.) die blijkens verklaring van het bestuur van de vereniging op het aanvraagformulier, in het verband van de vereniging worden beoefend. Het aantal vuurwapens, waarvoor het verenigingsverlof geldt, dient voorts in een redelijke verhouding te staan tot het aantal leden dat regelmatig van die wapens gebruik maakt.

Aangezien de verenigingen in de gelegenheid moeten worden gesteld om te voldoen aan de regelgeving omtrent de uitgifte van verenigingswapens, dienen ten aanzien van het aantal door de vereniging gevraagde verenigingsverloven geen beperkingen te worden aangelegd.

Verenigingswapens zijn ervoor bestemd om de leden van de vereniging, die niet over een (geschikt) eigen vuurwapen beschikken, in staat te stellen de desbetreffende tak van schietsport te beoefenen. De op het verenigingsverlof vermelde beheerders mogen daartoe de verenigingswapens ter hand stellen aan andere leden, die onder toezicht van die beheerders en binnen de eigen verenigingsaccommodatie, de schietsport beoefenen.

Voor het gebruik van verenigings- en privéwapens mag de vereniging munitie aan haar leden ter beschikking stellen. De vereniging mag alleen die munitie aan haar leden ter beschikking stellen die de vereniging zelf krachtens het verenigingsverlof voorhanden mag hebben.

Bij de uitgifte en het gebruik van verenigingswapens en munitie dienen de volgende voorschriften in acht genomen te worden:

• a. Het gebruik van de op het verenigingsverlof vermelde verenigingsvuurwapens is uitsluitend toegestaan: aan:

  • • (aspirant) leden van een schietvereniging die in het bezit zijn van een geldige KNSA licentie (hierna te noemen: licentiehouders);

  • • introducés, conform de regeling voor promotieactiviteiten en introducés (zie B 2.2.5.).

• b. De schietvereniging dient een wapenuitgifteregister bij te houden conform het model van de KNSA;

• c. De schietvereniging dient een munitie-uitgifteregister bij te houden conform het model van de KNSA;

• d. De beheerder dient er op toe te zien dat het verenigingswapen door de licentiehouder, na afloop van diens oefening of wedstrijd, zo spoedig mogelijk aan hem wordt teruggegeven.

• e. Het gebruik van de aan licentiehouders verstrekte munitie geschiedt, voor zover het gaat om licentiehouders die geen privé- of verenigingsverlof hebben tot het voorhanden hebben van die munitie, onder toezicht van de beheerder. Dit toezicht is zodanig georganiseerd dat het niet mogelijk is dat de licentiehouder – die niet beschikt over het vereiste verlof – de eventueel niet verschoten munitie meeneemt buiten de schietaccommodatie. De eventueel niet verschoten munitie dient na afloop van de oefening of wedstrijd bij de beheerder in bewaring te worden gegeven die het opbergt in de daarvoor bestemde bergplaats.

• f. Aan leden korter dan één jaar in het bezit van een KNSA-licentie, mogen alleen de op het verenigingsverlof vermelde verenigingsvuurwapens worden uitgeleend welke geschikt zijn voor de Olympische disciplines, zoals gereglementeerd door de KNSA.16

Het beoefenen van de schietsport met verenigingswapens, door leden van die vereniging, buiten de accommodatie van de eigen schietvereniging (bijvoorbeeld het deelnemen aan een schietwedstrijd elders) kan op de volgende wijzen plaatsvinden:

• a. De beheerder van de verenigingswapens begeleidt het desbetreffende lid naar die andere schietvereniging of schietplaats, alwaar hij hem het wapen ter beschikking stelt. Het lid schiet dan onder toezicht van de beheerder. Na afloop van de wedstrijd of de schietoefening neemt de beheerder het wapen weer in ontvangst.

• b. Eén of meerdere verenigingswapens worden door de beheerder uitgeleend aan een lid van de vereniging ter medeneming naar elders. De duur van de uitlening dient in een redelijke verhouding te staan tot het gebruik dat het betrokken lid van dat vuurwapen buiten de vereniging maakt. Met andere woorden, hij mag het wapen niet voor langere perioden onder zich houden of thuis voorhanden hebben maar dient het steeds binnen redelijke termijn na gebruik weer aan de beheerder terug te geven. De beheerder mag niet meer wapens tegelijkertijd aan één persoon uitlenen dan deze redelijkerwijze voor gebruik buiten de eigen vereniging nodig heeft. Bij gebruikmaking van deze mogelijkheid dient aan de volgende voorwaarden te worden voldaan:

  • 1. het lid dient tenminste een jaar lid te zijn van de schietvereniging;

  • 2. het lid dient in het bezit te zijn van een op zijn naam gesteld verlof tot het voorhanden hebben en tot het vervoer van die verenigingswapens (maximaal 5), waarover hij met goedvinden van het bestuur buiten de accommodatie van de vereniging mag beschikken; en

  • 3. de beheerder dient een register bij te houden, conform het model van de KNSA, waarin hij aantekening doet van de uitlening van een verenigingswapen.

  • 4. aan leden korter dan één jaar in het bezit van een KNSA-licentie, mogen alleen de op het verenigingsverlof vermelde verenigingsvuurwapens worden uitgeleend welke geschikt zijn voor de Olympische disciplines, zoals gereglementeerd door de KNSA.17

  • 5. aan leden korter dan twee jaar in het bezit van een KNSA-licentie, mogen alleen de op het verenigingsverlof vermelde verenigingsvuurwapens worden uitgeleend welke geschikt zijn voor de Olympische disciplines, de disciplines van de International Sport Shooting Federation en de disciplines van de Muzzle Loaders Associations International Committee, zoals gereglementeerd door de KNSA.18

De aanvraag van het hiervoor, onder punt b-2 genoemde, verlof dient te worden ingediend bij de korpschef in de politieregio waar de schietvereniging statutair is gevestigd en die derhalve ook het verenigingsverlof heeft afgegeven.

Indien er ten aanzien van de aanvrager geen vrees voor misbruik bestaat, kan het gevraagde verlof, met een geldigheidsduur van één jaar, worden verleend. Het is niet toegestaan de wapens bij te schrijven op een verlof voor privé-wapens. Op het verlofdocument kan worden aangegeven dat tevens verlof tot vervoer en verlof tot het voorhanden hebben van de bijbehorende munitie wordt verleend.

Bij verlening en verlenging van het verlof behoeft betrokkene niet te voldoen aan het minimum aantal schietbeurten dat met betrekking tot het voorhanden hebben van privé-wapens geldt.

Er zijn studentenweerbaarheidsverenigingen waaraan door de krijgsmacht vuurwapens ter beschikking worden gesteld om te worden gedragen bij het uitoefenen van eerbetoon en soortgelijke manifestaties De aanvraag voor een verlof tot het voorhanden hebben en vervoeren van deze wapens en de bijbehorende munitie, wordt door het bestuur van de betrokken vereniging ingediend bij de korpschef in de politieregio waar de vereniging is gevestigd of blijkens de statuten haar zetel heeft. De aanvraag wordt eerst in behandeling genomen nadat de bereidheid om de wapens ter beschikking te stellen schriftelijk is bevestigd van de zijde van de verantwoordelijke militaire autoriteit, die daarbij dient aan te geven om welke wapens het gaat, met vermelding van typen en nummer.

In het verenigingsverlof wordt vermeld wie als vertegenwoordiger van de vereniging optreedt, voor zover het betreft het beheren van de vuurwapens. Het verlof bevat tevens zijn pasfoto. Indien meer (bestuurs)leden als beheerder optreden, dan verkrijgt ieder van die (bestuurs)leden een verenigingsverlof.

Op het verlof tot het voorhanden hebben dient hetgeen onder ‘BEPERKINGEN’ is gesteld met betrekking tot het vervoer, te worden aangepast aan de feitelijke situatie.

Verenigingsverloven en verloven tot het voorhanden hebben van privé-vuurwapens strekken er niet toe om personen die geen lid zijn van een schietvereniging in staat te stellen de schietsport te beoefenen.

Niettemin bestaat er geen bezwaar tegen indien een schietvereniging incidenteel – in het kader van promotie van de vereniging en de schietsport – geïnteresseerden (introducés) in de gelegenheid stelt met de schietsport kennis te maken. Deze promotieactiviteiten mogen zowel georganiseerd (door het bestuur van de vereniging) als adhoc (bijvoorbeeld een door een lid van de vereniging meegebrachte introducé) plaatsvinden. Het organiseren van bedrijfsfeesten of andere evenementen – waarbij met vuurwapens kan worden geschoten – is echter niet toegestaan. Uitsluitend erkende schietcentra mogen op commerciële basis vuurwapens ter beschikking stellen aan derden (zie onderdeel B 2.3 voor de voorwaarden).

Bij het ter beschikking stellen van verenigings- of privé-wapens dienen de volgende voorschriften in acht genomen te worden. Hierbij geldt dat de voorschriften voor zover zij zien op het ter beschikking stellen van luchtdrukwapens, slechts gelden voor het ter beschikking stellen aan minderjarigen.

• a. De schietvereniging dient een introducéregister19 bij te houden conform het model van de KNSA;

• b. het vuurwapen of luchtdrukwapen alsmede de daarbij behorende munitie mag pas op het schietpunt van de schietbaan – door de persoon die bevoegd is het betrokken vuurwapen voorhanden te hebben – aan de schutter worden afgegeven20;

• c. de persoon die bevoegd is het betrokken vuurwapen of luchtdrukwapen voorhanden te hebben blijft tijdens het schieten in de onmiddellijke nabijheid van de schutter op het schietpunt;

• d. het vuurwapen en de niet verschoten patronen of het luchtdrukwapen dienen onmiddellijk na de schietoefening op het schietpunt te worden teruggegeven aan de persoon die bevoegd is het betrokken vuurwapen voorhanden te hebben;

• e. door de persoon die bevoegd is het betrokken vuurwapen voorhanden te hebben dient gecontroleerd te worden of het aantal verschoten patronen plus het aantal overgebleven patronen overeenkomt met het aantal uitgereikte patronen;

• f. dezelfde persoon mag – binnen een periode van 12 maanden – maximaal drie keer worden geïntroduceerd.

• g. de introducé mag alleen de op het verenigingsverlof vermelde verenigingsvuurwapens gebruiken welke geschikt zijn voor de Olympische disciplines, zoals gereglementeerd door de KNSA.21

De onder f genoemde beperking geldt niet ten aanzien van personen die aantoonbaar in het kader van de door de Stichting Jachtopleidingen Nederland (SJN) georganiseerde jachtcursussen ten behoeve van het behalen van een erkend jachtexamen, gebruik maken van de faciliteiten van een schietvereniging.

Onverminderd de bij of krachtens de wet gestelde vereisten, gelden bij de verlofaanvraag voor een privéverlof in het kader van de schietsport, de volgende voorwaarden:

• a. Een redelijk belang kan slechts bestaan wanneer:

  • 1) De sportschutter op het moment waarop het verlof wordt aanvraagd tenminste de leeftijd van 18 jaar bereikt heeft;

  • 2) de sportschutter regulier lid is van een in Nederland gevestigde, bij de KNSA aangesloten en door de KNSA gecertificeerde schietvereniging en dit twaalf maanden voorafgaand aan de verlofaanvraag ook was. Hierbij kunnen aansluitende lidmaatschappen van verschillende schietverenigingen worden meegeteld;2425

  • 3) de sportschutter in het bezit is van een geldige, op zijn naam gestelde KNSA-licentie;

  • 4) de sportschutter kan aantonen dat hij of zij in wedstrijdverband een door de KNSA gereglementeerde of erkende tak van schietsport (zie B 2.6) zal beoefenen, die binnen het verband van de schietvereniging waarvan hij lid is kan worden beoefend (zie ook B 2.4.7.). Hierbij kan worden uitgegaan van de verklaring zoals die door het bestuur van de schietvereniging op het aanvraagformulier is gesteld;26

  • 5) de sportschutter in de 12 maanden voorafgaand aan de aanvraag minimaal 18 schietbeurten heeft verricht (zie B 2.4.2.);

  • 6) de sportschutter aantoonbaar in wedstrijdverband, als voorgeschreven door de KNSA, de schietsport beoefent.

• b. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie B 1.);

• c. houders van een verlof tot het voorhanden hebben, zoals bedoeld in artikel 28, eerste lid WWM, mogen conform het bepaalde in artikel 43, eerste lid RWM, ten hoogste vijf wapens voorhanden hebben (zie ook B 2.4.4 voor uitzonderingen op deze algemene regel);

• d. gedurende het eerste verlofjaar geldt het verlof voor niet meer dan één vuurwapen;

• e. voor wapens die zijn aangemerkt als een verboden of ongewenst wapen mag geen (nieuw) verlof worden verleend (zie B 2.7);

• f. bij een eerste verlofaanvraag dient de vertegenwoordiger van de korpschef – middels een bezoek aan de locatie waar het wapen en/of de munitie opgeslagen zal gaan worden – te controleren of de aanvrager beschikt over een opbergplaats die voldoet aan de eisen voor het opbergen van wapens en munitie (zie B 8). Deze controle wordt, in verband met de mogelijk daaruit voor de aanvrager voortvloeiende consequenties, zoals de aanschaf van een wapenkluis of de aanpassing van een bergplaats, pas gedaan als vast staat dat het verlof kan worden verleend.

Bij het aanvragen van een nieuw verlof dan wel bij de aanvraag tot verlenging van een bestaand verlof dient de aanvrager aan te tonen dat hij in de 12 maanden voorafgaande aan de aanvraag minimaal 18 schietbeurten met een vuurwapen heeft verricht bij een door de KNSA gecertificeerde vereniging. Hierbij gaat het om het totaal aantal door de verlofhouder in de voorafgaande 12 maanden verrichte schietbeurten. Hoe de schietbeurten over deze periode zijn verdeeld, en met welk vuurwapen waarvoor het verlof geldt is geschoten, is hierbij niet van belang.

De aanvrager dient hiertoe een op naam gesteld en door het bestuur van de schietvereniging gewaarmerkt schietregister te overleggen, waarin aantekening is gedaan van de schietoefeningen of schietwedstrijden waaraan de aanvrager heeft deel genomen. De aantekening dient te vermelden:

• a. de datum;

• b. het naamstempel van de vereniging/schietbaan waar de oefening of wedstrijd is geschoten;

• c. de naam en de handtekening of paraaf van een bestuurslid of een namens het bestuur optredende baancommandant, veiligheidsfunctionaris of organisator van de schietwedstrijd.

Let op: Erkenninghouders (en hun personeel) die een schietcentrum exploiteren (zie ook onderdeel B 2.3) mogen geen schietbeurten aftekenen. Door een erkenninghouder afgetekende schietbeurten tellen derhalve niet mee voor het bepalen van het aantal verrichte schietbeurten.

Als de schutter op een schietbaan een schietbeurt in zijn register doet aantekenen, dient zijn aanwezigheid op die schietbaan te blijken uit het aldaar aanwezige presentieregister (conform het model van de KNSA), tenzij hij heeft deelgenomen aan een wedstrijd en zijn naam voorkomt op de lijst van deelnemers. Het presentieregister dient per dag te worden afgesloten en afgetekend. Het blad of de bladen worden na afloop van de schietoefening afgesloten en opgeborgen in het archief van de vereniging. Zij worden desgevraagd aan de politie getoond indien er twijfel is over de juistheid van de in een schietregister geregistreerde schietbeurten. De presentieregisters dienen door de vereniging gedurende minimaal drie jaar te worden bewaard.

In het buitenland verrichte schietbeurten

Schietbeurten die zijn verricht in een land dat deel uitmaakt van de Europese Unie tellen mee voor de bepaling van het aantal verrichte schietbeurten voorzover de desbetreffende sportschutter dit kan aantonen middels het overleggen van originele wedstrijdbriefjes of een originele gewaarmerkte verklaring van een, te goeder naam en faam bekend staande, schietvereniging waar de schietbeurten zijn verricht. Voor informatie over buitenlandse schietverenigingen kan zonodig contact worden opgenomen met de KNSA.

Telling van schietbeurten

Als uitgangspunt geldt dat niet meer dan één schietbeurt per dag kan worden aangetekend, ongeacht het aantal wapens waarmee is geschoten.

Hierop bestaan echter twee uitzonderingen:

• • Voor geweren van de wapengroepen ‘Groot Kaliber Geweer’ en ‘Historische wapens’ geldt dat, voor zover is geschoten op een door de overheid ter beschikking gestelde schietaccommodatie, per dag één schietbeurt kan worden aangetekend voor ieder wapen waarmee daadwerkelijk is geschoten. Deze uitzondering geldt alleen voor zover uit het stempel in het schietregister blijkt dat er geschoten is op een overheidsbaan. Voorbeeld: drie stempels van het Infanterie Schietkamp Harskamp betekent dat er is geschoten met drie geweren.

• • Voor alle wapens geldt dat iedere deelname aan een officieel erkend (inter)nationaal, districts- of afdelingskampioenschap als aparte schietbeurt kan worden aangetekend (ongeacht het wapen waarmee is geschoten). Desgevraagd moeten wedstrijdbriefjes worden overgelegd.

Onvoldoende schietbeurten

Wanneer de aanvrager bij verlenging van de geldigheidsduur van een bestaand verlof niet kan aantonen voldoende schietbeurten te hebben behaald maar wel ten genoege van de korpschef kan onderbouwen, dat het tekort aan schietbeurten het gevolg is van een oorzaak die hem redelijkerwijs niet kan worden aangerekend – bijvoorbeeld langdurige ziekte, langdurig verblijf in het buitenland, andere persoonlijke omstandigheden – dan kan de verlenging van de geldigheidsduur van het verlof hem niettemin worden toegestaan.

Het kunnen beoefenen van de schietsport in buitenlands verenigingsverband levert voor de betrokkene weliswaar een belang op bij het voorhanden mogen hebben van vuurwapens, maar dit enkele belang is geen ‘redelijk belang’ in de zin van artikel 28 van de WWM. Gelet op de restrictieve wetgeving en het dienovereenkomstige beleid, wordt geen verlof verleend indien de aanvrager slechts de bedoeling heeft buiten Nederland de schietsport te beoefenen. De betrokkene zal zich, om in het desbetreffende land de bevoegdheid te krijgen om over een wapen te beschikken, tot de autoriteiten van dat land moeten wenden. Hij zal er voorts voor moeten zorgen dat het wapen in dat land – ten behoeve van het doel waarvoor hij het voorhanden wil houden – kan worden bewaard.

Uitgangspunt ingevolge het bepaalde in artikel 43, eerste lid RWM, is – zoals hiervoor reeds uiteengezet – een maximum aantal van vijf vuurwapens, bij te schrijven op een verlof tot het voorhanden hebben. Dit criterium houdt verband met de doelstelling van de WWM om het legale wapenbezit binnen redelijke grenzen te houden. Het staat de sportschutter echter vrij om, binnen de grenzen van het maximum aantal van vijf vuurwapens (zie B 2.4.1, onder g), meer wapens van een zelfde type of kaliber voorhanden te hebben.

In het derde lid van de RWM is echter bepaald dat het maximum van vijf wapens niet van toepassing is op houders van een verlof tot het voorhanden hebben die aantonen dat zes, respectievelijk zeven, of meer wapens voor hen onontbeerlijk zijn voor de beoefening van de schietsport. Dat van een dergelijke situatie sprake is kan uitsluitend worden aangetoond middels een schriftelijke verklaring van het bestuur van de KNSA.

Het komt regelmatig voor dat sportschutters de schietsport willen beoefenen met vrijgestelde (antieke) wapens waarvan het voorhanden hebben – op grond van artikel 18 van de RWM – is vrijgesteld28. Voor het schieten met een vrijgesteld wapen is een verlof tot het voorhanden hebben nodig.

De munitie voor deze vrijgestelde (antieke) wapens is – met uitzondering van ronde loden kogels (zie artikel 20 van de RWM) – echter niet vrijgesteld. Voor het beoefenen van de schietsport met een op grond van artikel 18 van de RWM vrijgesteld wapen, is dus voor zowel het wapen als de munitie een verlof tot voorhanden hebben vereist. Het vrijgestelde wapen wat op het verlof wordt vermeld, telt niet mee voor het maximum aantal toegestane wapens op het verlof en is eveneens vrijgesteld van het in deze circulaire onder 2.4.1.2 opgenomen systeem van opbouw van wapentypes.

Het bestuur van de schietvereniging waarvan de schutter lid is verklaart op het formulier dat het vuurwapen waarvoor het verlof tot voorhanden hebben van munitie wordt gevraagd, zal worden aangewend voor een schietsportdiscipline, erkend of gereglementeerd in het KNSA Schiet- en Wedstrijdreglement, die in het verband van de vereniging kan worden beoefend.

Elk kaliber waarvan de verlofhouder munitie voorhanden wenst te houden dient apart op het verlof vermeld te worden. Voor het schieten met vrijgestelde wapens behoeven dan ook geen schietbeurten te worden geregistreerd.

Het op het verlof bijschrijven van de munitie heeft geen invloed op het maximaal aantal wapens als bedoeld in artikel 43, eerste lid, van de RWM. Wel dient de aanvrager te voldoen aan de algemene voorwaarden voor de verlening van een verlof ten behoeve van de schietsport.

De eerste aanvraag van een verlof voor een vrijgesteld wapen, kan betrekking hebben op de daarbij gebruikelijke kalibers, toegelaten bij de reglementen van de KNSA en de Muzzle Loaders Associations International Committee. Op deze eerste verlofaanvraag zijn de beperking die binnen het systeem van opbouw in wapentypes, zoals uiteengezet in deze Circulaire, niet van toepassing. Derhalve is het bij de eerste aanvraag van een verlof voor een vrijgesteld wapen, niet vereist dat het wapen geschikt is voor de Olympische Disciplines.

Het tijdelijk en incidenteel in gebruik afstaan van privé-wapens tijdens een schietoefening of wedstrijd aan een medeschutter – die in het bezit is van een geldige KNSA-licentie of jachtakte – is toegestaan als dat geschiedt onder de volgende voorwaarden

• a. het vuurwapen alsmede de daarbij behorende munitie mag pas op de schietbaan aan de schutter worden afgegeven29;

• b. de persoon die bevoegd is het betrokken vuurwapen voorhanden te hebben blijft tijdens het schieten in de onmiddellijke nabijheid van de schutter;

  het vuurwapen en – voorzover de schutter niet zelf bevoegd is de munitie van het desbetreffende kaliber voorhanden te hebben – de overgebleven patronen dienen onmiddellijk na het schieten op het schietpunt weer te worden teruggegeven.

• c. Aan leden korter dan één jaar in het bezit van een KNSA-licentie, mogen alleen de vuurwapens welke geschikt zijn voor de Olympische disciplines, zoals gereglementeerd door de KNSA, tijdelijk worden afgestaan.

• d. Aan leden korter dan twee jaar in het bezit van een KNSA-licentie, mogen alleen de vuurwapens welke geschikt zijn voor de Olympische disciplines, de disciplines van de International Sport Shooting Federation en de disciplines van de Muzzle Loaders Associations International Committee, zoals gereglementeerd door de KNSA, tijdelijk worden afgestaan.

Incidenteel dient hierbij te worden opgevat als tegenstelling tot het zogenaamd ‘parkeren’. ‘Parkeren’ is de situatie waarin een verlofhouder een vuurwapen op zijn verlof doet bijschrijven ten behoeve van een andere sportschutter, omdat laatstgenoemde niet of nog niet in aanmerking komt voor een verlof tot het voorhanden hebben van dat vuurwapen. Deze handelwijze, het ‘parkeren’ dus, is uitdrukkelijk niet toegestaan.

Ten behoeve van schutters wier vereniging niet over een schietbaan beschikt voor het schieten met grootkaliber vuurwapens, heeft de Koninklijke Nederlandse Schutters Associatie een aantal overheidsschietbanen in gebruik, waar onder toezicht van KNSA-functionarissen schietoefeningen en wedstrijden worden gehouden.

Aan bij de KNSA aangesloten schutters die van deze faciliteiten gebruik maken, kan op verzoek een verlof tot het voorhanden hebben van een groot kaliber vuurwapen worden verstrekt.

De bevestiging dat een schutter of een vereniging toegang heeft tot een overheidsbaan kan worden verkregen bij het bondsbureau van de KNSA te Amersfoort. In sommige gevallen (bijvoorbeeld bij het Infanterieschietkamp ‘De Harskamp’), kan de bevoegdheid ook blijken uit een toegangspasje.

Tenzij de schutter zijn bevoegdheid om op een overheidsbaan te schieten kan aantonen met een toegangspasje, dient de achterzijde van het aanvraagformulier WM-3, zowel door het bestuur van de eigen vereniging als door de KNSA te zijn ondertekend.

Aan het verlof dienen de volgende beperkingen en voorschriften te worden verbonden:

BEPERKINGEN:

• 1. Het verlof tot vervoer is beperkt tot het vervoer tussen de woning en de schietbaan, de erkende wapenhandelaar of (na daaraan voorafgaand verzoek of toestemming van politiezijde) het bureau van politie, langs de weg en binnen het tijdsbestek welke daar redelijkerwijze voor zijn geboden.

VOORSCHRIFTEN:

• 1. Tijdens het vervoer dient het wapen (alsmede de munitie) zodanig te zijn ingepakt dat het niet voor onmiddellijk gebruik kan worden aangewend. Het wapen dient ontladen en ontspannen te zijn. In een eventueel aanwezig patroonmagazijn mogen zich geen patronen bevinden;

• 2. Het wapen en de munitie worden tijdens het vervoer niet onbeheerd in een vervoermiddel achtergelaten;

• 3. Het wapen en de munitie worden bewaard in afzonderlijke deugdelijk afgesloten en voor onbevoegden niet gemakkelijk bereikbare bergplaatsen;

• 4. De verlofhouder dient bij verhuizing binnen de politieregio dit verlof onverwijld ter wijziging aan te bieden aan de korpschef van politie. Bij verhuizing naar elders dient hij het verlof in te leveren onder opgave van zijn nieuwe adres. Hij dient tijdig in zijn nieuwe politieregio een verlof aan te vragen;

• 5. De verlofhouder dient uiterlijk twee weken voor de datum waarop de geldigheid van het verlof afloopt, het verlof ter verlenging aan te bieden aan de korpschef van politie, onder bijvoeging van de voor de verlenging benodigde KNSA-licentie en zijn schietbeurtenregister;

• 6. De houder van het verlof houdt zich strikt aan de bepalingen, gesteld bij of krachtens de Wet wapens en munitie, alsmede aan de in het verlof vermelde voorschriften en beperkingen.

Indien ten behoeve van de schietsport een verlof tot het voorhanden hebben van een of meer vuurwapens is verleend, kunnen op dat verlof ook onder de WWM vallende onderdelen en hulpstukken (zie artikel 3 van de WWM) – bestemd voor deze vuurwapens – worden bijgeschreven. Hierbij kan onder meer worden gedacht aan (reserve)onderdelen of aan wissellopen/wisselsets van een ander kaliber die het mogelijk maken om met een ander (goedkoper) kaliber munitie te schieten. Wisselsets en (reserve) onderdelen zoals lopen of sledes tellen niet mee bij het bepalen van het (maximum) aantal wapens op het verlof. Bij een eerste verlofaanvraag wordt geen verlof verleend voor een vuurwapen in een groter kaliber dan .22, ook al wordt daarbij een wisselset in het kaliber .32 meegeleverd. In voorkomende gevallen is een verlof voor het voorhanden hebben van een pistool met uitsluitend de wisselset .22 toegestaan, waarbij de wisselset in het grotere kaliber in bewaring blijft of wordt gegeven bij een erkenninghouder.

Voor de bijschrijving van een wisselloop/wisselset op het verlof dient de aanvrager een volledig ingevuld WM-3 formulier in te dienen waaruit blijkt voor welke erkende tak(ken) van schietsport de wisselloop/wisselset aangewend zal worden30.

In artikel 18, aanhef en onder g van de RWM, is een vrijstelling voor patroonmagazijnen opgenomen. Deze vrijstelling geldt slechts voor personen die bevoegd zijn de daarbij behorende wapens of munitie voorhanden te hebben. Buiten de in deze vrijstelling bedoelde groep is voor het voorhanden hebben van patroonmagazijnen een verlof vereist. Patroonschakels, patroonbanden, patroonhouders en laadstrips zijn geen onderdelen en/of hulpstukken die specifiek bestemd zijn voor die wapens en van wezenlijke aard zijn en zijn derhalve niet verlofplichtig.

Aan de houder van een verlof tot het voorhanden hebben van een vuurwapen ten behoeve van de schietsport wordt in principe tevens een verlof verleend tot het voorhanden hebben van de bijbehorende categorie III munitie. De verlofhouder mag dus uitsluitend categorie III munitie voorhanden hebben die bestemd is om met het desbetreffende wapen te worden verschoten. Het voorhanden hebben van categorie II munitie is dus – met uitzondering van expanderende projectielen (zie hieronder) – niet toegestaan.

Maximum hoeveelheid munitie

Het aantal stuks munitie dat een verlofhouder (en een jachtaktehouder) voorhanden mag hebben wordt in beginsel beheerst door de milieuwetgeving. Ingevolge het Inrichtingen- en vergunningenbesluit op de Wet milieubeheer, mag de verlofhouder (jachtaktehouder) – zonder vergunning op grond van deze wet – 10.000 stuks eenheidspatronen voorhanden hebben. Indien bijzondere omstandigheden naar het oordeel van de korpschef daartoe nopen, kan op grond van de Wet wapens en munitie het aantal stuks munitie dat de verlofhouder voorhanden mag hebben, (gemotiveerd) worden beperkt.

Expanderende projectielen

De houder van een verlof tot het voorhanden hebben van wapens en munitie ten behoeve van de schietsport mag de bij die wapens behorende categorie III munitie voorhanden hebben alsmede munitie voorzien van expanderende projectielen. In artikel 2, tweede lid, categorie II, onder 4 is namelijk bepaald dat munitie voorzien van expanderende projectielen in principe categorie II munitie is tenzij deze munitie bestemd is voor de jacht of de schietsport. In dat geval dient deze munitie te worden aangemerkt als categorie III munitie.

Losse flodders

Ook zogenoemde ‘losse flodders’ zijn munitie in de zin van artikel 1, onder 4, van de WWM31. Het bezit van deze categorie III munitie – die onder meer gebruikt wordt voor instructie doeleinden en bij re-enactment – is dus onder meer toegestaan voor houders van een verlof tot het voorhanden hebben van vuurwapens ten behoeve van de schietsport of ten behoeve van re-enactment.

Loodhagel & Zinkhagel

Een ieder – aan wie een verlof of jachtakte is verleend voor het voorhanden hebben van een hagelgeweer en de bijbehorende (categorie III) munitie – mag op grond van deze vergunning (zonder extra aantekening) lood- en zinkhagelmunitie voorhanden hebben (bijvoorbeeld ter uitoefening van de jacht of de beoefening van de schietsport in het buitenland).

Op deze hoofdregel zijn echter twee belangrijke beperkingen van toepassing, namelijk:

• 1. Het gebruik van lood- en zinkhagel is – op grond van het Besluit kleiduivenschieten Wet milieugevaarlijke stoffen32 – bij het schieten op kleiduiven in Nederland niet toegestaan. Ook het voorhanden hebben van deze patronen tijdens het schieten op kleiduiven is verboden33 Het opzettelijk in strijd handelen met het Besluit kleiduivenschieten Wms is op grond van artikel 1a juncto artikel 2 van de Wet op de Economische Delicten (WED) aangemerkt als een ‘misdrijf’ en kan derhalve leiden tot intrekking van het verlof of de jachtakte;

• 2. Het voorhanden hebben en het gebruik van loodhagel is, op grond van de Flora- en faunawet, niet toegestaan bij de uitoefening van de jacht of bij beheer- en/of schadebestrijding.

Kruit

Het bezit van kruit wordt geregeld in de Wet explosieven voor civiel gebruik (Wecg). Op de grond van de Wecg is het verboden om zonder erkenning los zwartkruit en los nitro-kruit voorhanden te hebben. Voor de houder van een verlof tot het voorhanden hebben van een vuurwapen ten behoeve van de schietsport aan wie tevens een verlof verleend is tot het voorhanden hebben van de bijbehorende categorie III munitie, geldt deze erkenningsplicht niet. Voor een uitgebreide beschrijving van het begrip kruit, wordt verwezen naar ondereel A onder 1.2.4 en 1.2.5, van deze circulaire.

Het is verboden vuurwapens die beantwoorden aan de navolgende algemene kenmerken voorhanden te hebben.

• • Wapens met klapkolven, schuifkolven of telescopische kolven, tenzij deze kolven zodanig duurzaam zijn vastgezet dat ze als vaste kolven kunnen worden beschouwd; of het wapen – ongeacht de stand van de kolf – een minimale lengte van 60 centimeter heeft en de loop een minimale lengte van 30 centimeter;

• • Wapens waarmee (vol)automatisch kan worden geschoten en wapens waaraan het (vol)automatische karakter onvoldoende duurzaam is ontnomen;

• • Wapens waarvan de loop of de kolf is afgezaagd of op andere wijze ingekort, anders dan ter verbetering van de schietprestaties.

Deze opsomming van kenmerken is niet uitputtend en is slechts bedoeld als hulpmiddel. Aan de hand van de omschrijving van de categorieën in artikel 2 van de WWM moet worden nagegaan onder welke categorie het betrokken wapen valt en of het al dan niet is verboden. Het aanbrengen van aanpassingen aan wapens met als doel verbetering van de resultaten in de schietsport (gedacht kan worden aan het aanbrengen van speciale richtmiddelen, terugstoot- en opslagcompensatoren e.d.) leidt er niet toe dat een wapen als verboden moet worden aangemerkt.

Wapens die voldoen aan onderstaande criteria zijn ongewenst ten behoeve van de schietsport. Een verlofaanvraag voor een dergelijk wapen dient dan ook te worden afgewezen tenzij op de aanvraag de overgangregeling (zie onderdeel B 2.8.1.) van toepassing is.

• 1. Vuurwapens die door de fabriek zijn vervaardigd om volautomatisch34 mee te schieten maar waarin een duurzame blokkering is aangebracht of waarvan onderdelen duurzaam zijn aangepast zodat volautomatisch schieten onmogelijk is, tenzij dit is geschied voor 1 augustus 2005. Dit kan worden aangetoond door middel van:

  • a. Een door een erkenninghouder afgegeven en ondertekende verklaring waarin vermeld wordt dat de blokkering voor 1 augustus 2005 is aangebracht en dat de blokkering voldoet aan de eisen zoals opgenomen in bijlage C2 bij deze circulaire; of

  • b. Een kopie van een verlof ten behoeve van de schietsport waaruit blijkt dat het wapen voor 1 augustus 2005 op een verlof was bijgeschreven; of

  • c. Een verklaring van de korpschef van een politieregio waaruit blijkt dat het wapen voor 1 augustus 2005 op een verlof was bijgeschreven.

• 2. Schoudervuurwapens met een totale lengte van 60 cm (23,6 inch) of minder of een looplengte35 van 30 cm (11,8 inch) of minder;

• 3. Schoudervuurwapens zonder schoudersteun;

• 4. Semi-automatische- en repeterende (pomp mechanisme, hendel- en grendelrepeteer) hagelgeweren36;

• 5. Vuurwapens voorzien van een geïntegreerde geluiddemper, met uitzondering van schutterijbuksen die specifiek gemaakt zijn voor gebruik bij de door regionale schutterijen en schuttersgilden georganiseerde historische geweerwedstrijden;

• 6. Meerloops pistolen;

• 7. Vuistvuurwapens in het kaliber 6.35 (.25 ACP) of met een looplengte van 2,5 inch (6,35 cm) of minder;

• 8. Vuurwapens welke uitsluitend waren toegestaan in de door de KNSA gereglementeerde discipline Gebruiksgeweer.

De in onderdeel B 2.7.2. genoemde (en dus in principe ongewenste) vuurwapens waarvan door de houder c.q. aanvrager van het verlof – kan worden aangetoond:

• • Dat deze ten aanzien van de onder 1 tot en met 7 genoemde wapens voor 1 augustus 2005 in Nederland op een verlof ten behoeve van de schietsport stonden geregistreerd of dat deze zich in de voorraad van een in Nederland gevestigde erkenninghouder bevonden en op grond van de Circulaire wapens en munitie 1997 (CWM 1997) niet reeds als ‘ongewenst wapen’ waren aangemerkt;

• • Dat deze ten aanzien van de onder 8 genoemde wapens voor 1 januari 2013, ten behoeve van de discipline Gebruiksgeweer in het kader van de schietsport, op een verlof stonden geregistreerd.

worden niet aangemerkt als zijnde voor de schietsport ongewenste vuurwapens. Deze overgangsregeling beoogt zoveel mogelijk te voorkomen dat verlof- en erkenninghouders financieel worden gedupeerd, als gevolg van het feit dat een als ‘ongewenst’ aangemerkt vuurwapen een deel (althans in Nederland) van zijn commerciële waarde verliest. De wapens die voldoen aan bovenstaande voorwaarden mogen op het verlof vermeld blijven dan wel zonder beperking worden verkocht aan de wapenhandel of aan een andere binnen- of buitenlandse vergunninghouder.

Let op: Bij een verlofaanvraag voor een dergelijk wapen is het aan de aanvrager om te bewijzen dat aan bovenstaande voorwaarden is voldaan. De aanvrager kan dit bijvoorbeeld aantonen door middel van het tonen (van een kopie) van het (oude) verlof van de vorige eigenaar of middels een schriftelijke verklaring van de erkenninghouder waaruit blijkt dat het wapen voor 1 augustus 2005 (voor zover het de onder B/2.7.2 onder 8 genoemde wapens betreft voor 1 januari 2013) in zijn voorraad aanwezig was. Middels een vergelijking met de registers van de erkenninghouder kan deze verklaring op juistheid worden gecontroleerd.

Voor wapens die reeds op grond van de CWM 1997 zijn aangemerkt als ‘ongewenst wapen’, en die ook op grond van de huidige CWM aangemerkt dienen te worden als ‘ongewenst wapen’, blijft de regeling van kracht dat op het verlof in de kolom ‘Discipline’ de afkorting ‘O.W.’ (ongewenst wapen) dient te zijn ingevuld. Hiermee wordt het ongewenste karakter van het wapen blijvend vastgelegd. Indien de betrokken verlofhouder dit wapen op enig moment van het verlof wil afvoeren, dan mag hij het slechts verkopen of afstaan aan de wapenhandel, aan gespecialiseerde verzamelaars of aan personen in het buitenland en niet aan (Nederlandse) collega-sportschutters. Er mogen derhalve geen nieuwe verloven (ten behoeve van de schietsport) voor deze wapens worden afgegeven. Hiermee wordt een uitsterfsysteem gehanteerd.

De onder 2.4.5 opgenomen bepaling inzake het beoefenen van de schietsport met vrijgestelde wapens wijkt af van de in de CWM 2005 opgenomen bepaling. Voor het schieten met een vrijgesteld wapen is nu een verlof tot voorhanden hebben vereist. Voor schutters die reeds voor 1 januari 2012 met een dergelijk wapen de schietsport beoefenden, geldt dat zij tot 1 januari 2013 in de gelegenheid worden gesteld dit vrijgestelde wapen op het verlof te laten bijschrijven.

In de onderdelen B 2.2 en B 2.4 is de certificering door de KNSA c.q. het lidmaatschap van een door de KNSA gecertificeerde vereniging opgenomen als voorwaarde voor de verkrijging van een (verenigings-)verlof, alsmede voor het gebruik van verenigingsvuurwapens.

Om schietverenigingen die nog niet zijn gecertificeerd door de KNSA voldoende tijd te gunnen om alsnog de certificering van de KNSA te krijgen, zijn de bepalingen in de circulaire met betrekking tot de verplichte certificering van de KNSA en het verplichte lidmaatschap van een door de KNSA gecertificeerde vereniging gedurende een overgangsperiode welke eindigt op 31 december 2014 niet van toepassing op bestaande schietverenigingen en hun leden.

Onder B 2.4 is als voorwaarde opgenomen de sportschutter kan aantonen dat hij of zij in wedstrijdverband een door de KNSA gereglementeerde of erkende tak van schietsport zal beoefenen, die binnen het verband van de schietvereniging waarvan hij lid is kan worden beoefend Op dit moment bieden nog niet alle schietverenigingen de mogelijkheid tot schieten in wedstrijdverband aan. De mogelijkheid tot het schieten in wedstrijdverband binnen de vereniging zal gelden als certificeringseis voor het KNSA-certificaat waaraan alle schietverenigingen zullen moeten voldoen. Gelet op de hierboven vermelde overgangsperiode voor de certificeringseis, is deze voorwaarde gedurende deze overgangsperiode welke eindigt op 31 december 2014 nog niet van toepassing.

De bepalingen 2.2.2, onder f, 2.2.3. onder b, onderdelen 4 en 5 en 2.4.1.2 zien op de wapens die personen die voor de eerste maal een wapenverlof aanvragen, dan wel personen die voor het eerst een verlenging van het wapenverlof aanvragen, mogen gebruiken, of een redelijk belang voor kunnen hebben. Ten aanzien van deze bepalingen geldt dat deze van toepassing zijn op personen die op of na 1 oktober 2012 hun eerste wapenverlof aanvragen. Ten aanzien van personen die al voor 1 oktober 2012 een wapenverlof hadden, gelden de in deze bepaling genoemde beperkingen niet. Concreet betekent dit dat de beperkingen genoemd in de voornoemde bepalingen, slechts van toepassing zijn op personen die op of na 1 oktober 2012 hun eerste wapenverlof aanvragen. Aan de eerste verlenging van het wapenverlof van een persoon die al voor 1 oktober 2012 over dit verlof beschikte, zijn dan ook geen bijzondere beperkingen verbonden.

Onder een airsoftsportvereniging wordt verstaan: de vereniging die blijkens de in een notariële akte opgenomen statuten tot doel heeft haar leden in de gelegenheid te stellen om sportactiviteiten met behulp van een of meer airsoftapparaten te beoefenen (artikel 1, eerste lid, aanhef en onder h en i, RWM). Alleen leden van de op grond van artikel 17a, eerste lid, RWM aangewezen vereniging(en) komen in aanmerking voor de in dit lid genoemde vrijstelling.

Een vereniging kan door het Ministerie van Veiligheid en Justitie aangewezen worden indien voldaan is aan de volgende, niet limitatieve, randvoorwaarden:

• 1. Er moet sprake zijn van een redelijk belang tot het erkennen van een vereniging. Het redelijk belang kan er uit bestaan dat de aan te wijzen vereniging de enige is die zich toelegt op de airsoftsport of een specifiek aspect van de airsoftsport.

• 2. Van belang is dat de vereniging en haar bestuur betrouwbaar zijn. De vereniging moet zich ook ten doel stellen om de betrouwbaarheid van airsoftsportbeoefenaren te bevorderen. Uit bijvoorbeeld statuten of huisregels van de vereniging moet blijken dat bestuursleden en leden getoetst worden aan dit criterium. Naast de verplichting voor bezitters van airsoftapparaten tot het overleggen van een VOG (zie hieronder), kan gedacht worden aan het instellen van een ballotagecommissie en de beëindiging van het lidmaatschap bij gebleken twijfel aan betrouwbaarheid. Afhankelijk van de situatie kunnen meer eisen van dergelijke strekking worden gesteld, alvorens een vereniging in aanmerking komt voor een aanwijzing door de Minister. Teneinde deze afspraken vast te leggen, kan er bijvoorbeeld voor gekozen worden met de vereniging een convenant te sluiten.

• 3. De verenigingsstatuten bevatten in ieder geval de volgende bepalingen:

  • a) een bepaling die de term airsoftsport omschrijft;

  • b) een bepaling die de minimumleeftijd voor bestuursleden (aspirant)leden en introducés op ten minste 18 jaar stelt;

  • c) een bepaling die bepaalt dat ten aanzien van het bestuurslid en (aspirant)lid geen ‘vrees voor misbruik’ mag bestaan (zie B 1.);

  • d) een bepaling die stelt dat bestuursleden en aspirant-leden een verklaring omtrent gedrag overleggen;

  • e) een bepaling voor introducés die ten minste stelt dat bedoelde personen maximaal zes keer per jaar als introducé aan evenementen mogen deelnemen en verder bepaalt dat de introducé steeds in het gezelschap is van een volwaardig lid.

  • f) een bepaling die leden verplicht de vereniging eenmaal per jaar een stuk te overleggen waaruit blijkt welke activiteiten het lid in het voorgaande jaar heeft ontplooid met betrekking tot de airsoftsport. In de bepaling wordt voorts opgenomen dat op basis van bedoeld stuk het bestuur van de vereniging beoordeelt of het lid nog steeds kan worden beschouwd als een actief en serieus airsoftsportbeoefenaar;

  • g) een bepaling die eisen ten aanzien van de leden stelt voor plaatsen waar airsoftapparaten zowel bij het lid thuis, als ook elders opgeborgen dienen te worden. Uitgangspunt van de bepaling is dat de bergplaats(en) voor airsoftapparaten voldoende garanties biedt/bieden om te voorkomen dat airsoftapparaten, behoudens in huis uit te voeren test- en onderhoudsmomenten, terstond voor bedreiging en afdreiging aangewend kunnen worden;

• 4. De vereniging dient haar leden de faciliteiten te bieden om de airsoftsport serieus te beoefenen. Hiertoe kan de vereniging wedstrijden/evenementen en overige relevante bijeenkomsten te organiseren.

• 5. De vereniging is verantwoordelijk voor het afgeven van introducé-bewijzen, waaruit blijkt dat bedoelde persoon conform de reglementen van de vereniging, erkend wordt als introducé. Voorts dient de vereniging een introducéregister bij te houden dat ten minste drie jaar bewaard wordt.

• 6. De vereniging moet representatief zijn voor haar leden en dient zich in de openbaarheid te presenteren als belangenvereniging. Bij het oordeel over de vraag hoe representatief een verenging is, kunnen verschillende aspecten een rol spelen. Hierbij kan worden gedacht aan het aantal leden van de vereniging, de exclusiviteit en specialiteit van een vereniging, de aanwezige gebundelde kennis in een vereniging, de manier waarop de belangen van de achterban worden aangekaart in de politiek en bij de beleidsmakers, de wijze waarop de belangen van de vereniging worden behartigd, enzovoorts.

Indien de situatie ontstaat waarin een nieuwe vereniging aangewezen zou kunnen worden, wordt aan de hand van de WWM, RWM en deze beleidsregels beoordeeld of het een vereniging betreft die voor aanwijzing in aanmerking komt. Aan de hand van deze beoordeling en nader te maken afspraken met de aan te wijzen vereniging (bijvoorbeeld door middel van een convenant), kan uiteindelijk tot erkenning van de vereniging worden overgegaan.

De vereniging kan de status van aangewezen vereniging verliezen als ze aantoonbaar handelt in strijd met onder meer het convenant, de voorwaarden waaronder de aanwijzing heeft plaatsgevonden, of indien er zich in een situatie als omschreven artikel 7, tweede lid, van de WWM voordoet. Ook kan de vereniging de status van aangewezen vereniging verliezen indien de vereniging ophoudt te bestaan,dan wel in een andere rechtspersoon overvloeit of gedurende een tijdsbestek van meer dan een jaar geen leden met een verlof of een ontheffing meer heeft.

Gebleken is dat de airsoftsport veelal in internationaal verband beoefend wordt. Het is dan ook noodzakelijk om enkele regels te stellen ten aanzien van het voorhanden hebben en houden van airsoftapparaten door niet-ingezetenen van Nederland, die aan een door een airsoftvereniging georganiseerde activiteit deel te nemen. De in artikel 17e van de RWM omschreven vrijstelling geldt voor niet-ingezetenen van Nederland die aan een dergelijke activiteit deelnemen.

De handel in airsoftapparaten is voorbehouden aan erkenninghouders. Zie hiervoor de artikelen 8a en 10, sub d,van de RWM. Zie verder 1.4.3 van deze circulaire alsook de relevante artikelen uit de WWM en RWM.

Airsoftapparaten:

• 1. mogen tussen woning en en een door een erkende airsoftvereniging georganiseerd(e) bijeenkomst/evenement/wedstrijd, de erkende wapenhandelaar of de schietvereniging langs de weg en het tijdsbestek vervoerd worden welke redelijkerwijs voor het vervoer geboden zijn;

• 2. dienen tijdens het vervoer op een zodanig deugdelijke wijze te zijn verpakt dat zij niet terstond voor bedreiging of afdreiging aangewend kunnen worden;

• 3. worden voorhanden gehouden op het adres van het lid van de erkende airsoftvereniging die de eigenaar is van het airsoft apparaat;

• 4. worden uitsluitend gedragen op plaatsen waar de door de een door een erkende airsoftvereniging georganiseerd(e) wedstrijd/evenement/bijeenkomsten plaatsvindt;

• 5. mogen niet voorhanden worden gehouden/gebruikt bij film- of theaterproducties;

Het dragen van airsoftapparaten op voor het publiek toegankelijk plaatsen, is slechts toegestaan indien de verantwoordelijke korpschef schriftelijk toestemming heeft verleend aan betreffende vereniging om de wedstrijd/het evenement/de bijeenkomst te houden, met uitzondering van de openbare weg.

Airsoftsport wordt meestal in de openbare ruimte (publiek toegankelijke plaatsen) beoefend. Om dat te kunnen doen is voorafgaande schriftelijke toestemming van de korpschef benodigd (artikel 17c, tweede lid, onder b, RWM). Die toestemming wordt in ieder geval onthouden of ingetrokken indien er geen redelijke maatregelen ter voorkoming van bedreiging en afdreiging door de airsoftapparaten zijn getroffen, dan wel indien misbruik is te vrezen. Het is dus mogelijk dat er zich andere situaties kunnen voordoen die voor de korpschef aanleiding kunnen vormen om toestemming te onthouden of weer in te trekken. Deze moeten echter wel verband houden met de veiligheid of het veiligheidsgevoel van personen die zich in de nabijheid van het georganiseerde evenement bevinden.

Als door omwonenden bezwaar wordt gemaakt tegen een (te organiseren) evenement, is dit een indicatie om te bepalen of het veiligheidsgevoel in het geding is. In het uiterste geval is als concrete situatie te denken aan een evenement dat op 4 mei (Dodenherdenking) zou moeten plaatsvinden in de nabijheid van een herdenkingsplaats. Het kan zijn dat omwonenden op een deze specifieke dag in het jaar niet geconfronteerd willen worden met (gesimuleerde) gevechtshandelingen en bewaar tegen een dergelijk voornemen maken.

In de RWM wordt in artikel 17, lid 2, onder b bepaald dat het vervoeren van airsoftapparaten onder meer is toegestaan als er sprake is van vervoer van en naar door de airsoftvereniging aangewezen bijeenkomsten en beurzen in het kader van de airsoftsport of voor de airsoftsport te gebruiken wedstrijdterreinen. Een bijeenkomst kan als zodanig worden aangemerkt, indien er een verwijzing naar de bijeenkomst op de website van de erkende airsoftvereniging staat. Hetzelfde geldt voor bijeenkomsten in de openbare ruimte, waarvoor in artikel 17c, lid 2 onder c bepaald is dat deze door de erkende airsoftvereniging georganiseerd zijn. Ook deze dienen op de website van de airsoftvereniging als zodanig vermeld te worden. In het geval een handhaver iemand staande houdt voor het vervoeren van een airsoftapparaat, kan de handhaver verifiëren of het door de aangehouden persoon genoemde evenement inderdaad op de website van de erkende vereniging vermeld wordt als aangewezen dan wel door de erkende airsoftvereniging georganiseerde bijeenkomst of beurs in het kader van de airsoftsport. Daarnaast moet uiteraard vastgesteld worden of de persoon in kwestie ook anderszins bevoegd is tot het vervoeren van een airsoft apparaat (lidmaatschap van een erkende airsoftvereniging).

Met betrekking tot het verzamelen van vuurwapens die niet onder de vrijstellingsregeling van artikel 18 van de Regeling wapens en munitie vallen, geldt het volgende: Het houden van een verzameling vuurwapens kan worden aangemerkt als een redelijk belang dat de verlening van een verzamelverlof rechtvaardigt, indien het gaat om:

• a. verzamelingen van algemeen wetenschappelijk of historisch belang, zoals die worden gehouden door musea en soortgelijke instellingen (voor de inhoud van het begrip museum wordt verwezen naar onderdeel B 3.6.); en

• b. verzamelingen gehouden door individuele wapenverzamelaars, die in georganiseerd verband een serieuze studie maken van de historische, culturele of technische ontwikkeling van vuurwapens. Slechts personen die lid zijn van een door de Minister van Veiligheid en Justitie erkende vereniging van wapenverzamelaars, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bevordering en Instandhouding van Wapenverzamelingen, Edouard de Beaumont’, komen hiervoor in aanmerking.

Ad. a.

In het geval het verlof wordt verleend ten behoeve van een door een museum of dergelijke instelling te houden verzameling, wordt in het verlof achter ‘Naam’ de naam van deze instelling vermeld, waarachter opgenomen de tekst: ‘ten deze vertegenwoordigd door...’; vervolgens wordt de naam van de persoon vermeld die voor de genoemde instelling als beheerder van de wapens zal optreden.

Ad. b.

Om als individuele wapenverzamelaar in aanmerking te komen voor de verlening van een verlof tot het voorhanden hebben van vuurwapens van categorie III voor verzameldoeleinden dient aan de volgende voorwaarden te zijn voldaan:

• a. de leeftijd van de aanvrager is tenminste 18 jaar;

• b. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie B 1.);

• c. de aanvrager dient lid te zijn van een door de Minister van Veiligheid en Justitie erkende vereniging van wapenverzamelaars, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bevordering en Instandhouding van Wapenverzamelingen, Edouard de Beaumont’;

• d. de aanvrager dient een positief luidend (schriftelijk en ondertekend) advies te overleggen van het bestuur van de erkende vereniging van wapenverzamelaars waarvan de aanvrager lid is;

• e. de aanvrager dient, bij een eerste aanvraag dan wel bij een wijziging in het verzamelgebied, een verzamelplan te overleggen dat voldoet aan de in onderdeel B 3.1.3 gestelde eisen en waarop het bij ‘d’ genoemde advies is gebaseerd;

Om als individuele wapenverzamelaar in aanmerking te komen voor de verlening van een ontheffing tot het voorhanden hebben van vuurwapens van categorie II voor verzameldoeleinden dient aan de volgende voorwaarden te zijn voldaan:

• a. de leeftijd van de aanvrager is tenminste 18 jaar;

• b. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie B 1.);

• c. de aanvrager dient minimaal drie jaar lid te zijn van een door de Minister van Veiligheid en Justitie erkende vereniging van wapenverzamelaars, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bevordering en Instandhouding van Wapenverzamelingen, Edouard de Beaumont’.

• d. de aanvrager dient een positief luidend (schriftelijk en ondertekend) advies te overleggen van het bestuur van de erkende vereniging van wapenverzamelaars waarvan de aanvrager lid is;

• e. de aanvrager dient, bij een eerste aanvraag dan wel bij een wijziging in het verzamelgebied, een verzamelplan te overleggen dat voldoet aan de in onderdeel B 3.1.3 gestelde eisen en waarop het bij ‘d’ genoemde advies is gebaseerd.

Het houden van een verzameling van vuurwapens wordt slechts toegestaan aan individuele wapenverzamelaars indien zij in georganiseerd verband een serieuze studie maken van de historische, culturele of technische ontwikkeling van vuurwapens, die gericht is op het verkrijgen en vastleggen van informatie die relevant is voor een bredere kring van personen (zoals andere wapendeskundigen, overheidsfunctionarissen, wetenschappers, historici e.d.). Daarnaast kan ook het behouden (conserveren) van bijzondere wapen(s) (collecties) voor het nageslacht bijdragen aan de conclusie dat een individuele verzamelaar een redelijk belang heeft voor de verkrijging van een daartoe strekkend verlof en/of ontheffing.

Omdat in de praktijk gebleken is dat het erg lastig is om te beoordelen of er sprake is van een redelijk belang voor de verlening van een verlof en/of ontheffing ten behoeve van verzameldoeleinden is in overleg met de ‘Nederlandse Vereniging ter Bevordering en Instandhouding van Wapenverzamelingen, Edouard de Beaumont’ besloten om op dit punt een belangrijker rol en verantwoordelijkheid, toe te kennen aan het bestuur van deze vereniging. Dit heeft onder meer geleid tot de oprichting van een adviescommissie die aan de hand van een door het aspirant-lid in te dienen verzamelplan het bestuur adviseert over het al dan niet uitbrengen van een positief advies.

Om aan te kunnen tonen dat er sprake is van een redelijk belang dient de aanvrager een verzamelplan te overleggen waarin minimaal aan de volgende elementen (uitvoerig) aandacht moet zijn besteed:

• a. Het onderwerp, het verzamelgebied c.q. de specialisatie van de verzameling37;

• b. Het belang van de beoogde verzameling;

• c. In hoeverre de beoogde verzameling bijdraagt aan de vermeerdering van de totale kennis in Nederland op het gebied van wapens;

• d. Hoe de verzameling opgebouwd zal worden;

• e. Of binnen de specialisatie ook wapens van categorie II vallen en zo ja, bij benadering hoeveel;

• f. Welke activiteiten de aanvrager op het gebied van zijn specialisatie heeft ontplooid (indien mogelijk met bijgevoegde kopieën van eventueel geschreven tekstmateriaal);

• g. Drie referenties, waarvan tenminste één van binnen en één van buiten de vereniging;

• h. Een verklaring van de mentor die de aanvrager heeft begeleid;

• i. De wijze waarop de wapens opgeslagen zullen worden en hoe de beveiliging is geregeld. De bergplaats of bergruimte dient te voldoen aan hetgeen gesteld is in onderdeel B 9 of aan de specifieke beveiligingseisen die eventueel zijn overeengekomen met de korpschef38.

Om in aanmerking te komen voor de verlenging van een verlof of een ontheffing tot het voorhanden hebben van vuurwapens van categorie III respectievelijk categorie II voor verzameldoeleinden dient aan de volgende voorwaarden te zijn voldaan:

• a. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie B 1.);

• b. de aanvrager dient lid te zijn van een door de Minister van Veiligheid en Justitie erkende vereniging van wapenverzamelaars, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bevordering en Instandhouding van Wapenverzamelingen, Edouard de Beaumont’;

• c. de aanvrager dient éénmaal per vijf jaar een schriftelijke verklaring van het bestuur van de vereniging te overleggen waaruit blijkt welke activiteiten de aanvrager de afgelopen vijf jaar heeft ontplooid met betrekking tot zijn verzameling en op basis waarvan door het bestuur wordt geconcludeerd dat de aanvrager nog steeds kan worden beschouwd als een actief en serieus verzamelaar. De op de verklaring vermelde activiteiten hoeven niet verder door de korpschef getoetst te worden, dit is de taak van het bestuur van de vereniging. Indien er echter serieuze twijfels zijn over de vraag of de aanvrager nog langer aangemerkt kan worden als een serieus verzamelaar dan kan er contact worden opgenomen met het bestuur van de vereniging en/of het Ministerie van Veiligheid en Justitie.

De onder c genoemde voorwaarde dat een aanvrager actief verzamelaar is, vervalt bij personen die de leeftijd van 70 jaar of ouder bereikt hebben. In de praktijk blijkt dat bij verzamelaars van deze leeftijdscategorie het aantal verzamelactiviteiten afneemt, terwijl nog wel sprake is van het passieve beheer van een verzameling. De overige onder c, alsook onder a en b genoemde voorwaarden gelden voor verzamelaars van deze leeftijdscategorie, onverkort.

Aan het verlof c.q. de ontheffing dienen de volgende beperkingen en voorschriften te worden verbonden, die hieronder worden opgesomd. Er kunnen door de korpschef geen beperkingen worden gesteld aan het aantal wapens dat de verzameling omvat, Overige beperkingen vloeien vooruit uit het in 3.1.3 genoemde verzamelplan, zoals vastgesteld door de erkende vereniging van wapenverzamelaars.

BEPERKINGEN:

• 1. De verzameling mag uitsluitend voor studiedoeleinden worden aangelegd en onderhouden (geldt niet voor musea e.d.);

• 2. De verlof- c.q. ontheffinghouder dient zich in zijn verzameling te specialiseren (geldt niet voor musea e.d.). De specialisatie wordt verwoord in het verzamelplan waarbij de specialisatie van de verzameling aan minimaal twee van de hieronder genoemde criteria moet voldoen. Hiervan kan slechts met nadrukkelijke schriftelijke instemming van het bestuur van de erkende vereniging van wapenverzamelaars, worden afgeweken. De volgende criteria zijn van toepassing:

  • – het land of de regio van herkomst van de wapens;

  • – de periode waarin de wapens werden ontworpen, vervaardigd of gebruikt;

  • – het soort wapen;

  • – het merk wapen.

• 3. Het verlof c.q. de ontheffing tot vervoer, voorzover verleend, is beperkt tot het vervoeren van de vuurwapens tussen de plaats waar de wapens normaliter voorhanden worden gehouden en de plaats waar het gebruik ingevolge de bestemming is toegestaan. Dit is bijvoorbeeld een plaats waar een bijeenkomst van vuurwapenverzamelaars wordt gehouden, een politiebureau, het museum waar de wapens van de verzamelaar blijkens de goedkeuring van de korpschef als genoemd onder 3.5.2 tentoon zullen worden gesteld en de erkende wapenhandelaar, langs de weg en binnen het tijdsbestek welke daar redelijkerwijze voor zijn geboden. De verlofhouder dient te kunnen aantonen naar een dergelijke bestemming op weg te zijn dan wel daar vandaan te komen.

VOORSCHRIFTEN:

• 1. De verlof- c.q ontheffinghouder dient de bepalingen, bij of krachtens de Wet wapens en munitie en deWet milieubeheer gesteld, stipt na te leven;

• 2. Bij een bezoek aan buitenlandse beurzen e.d. dient het vervoer van de verzameling gedekt te zijn door een consent;

• 3. Geen munitie, vuurwapens en wezenlijke onderdelen daarvan mogen worden afgeleverd-, of afgestaan aan-, of geruild met onbevoegden;

• 4. De verzameling dient nauwkeurig en op overzichtelijke wijze te worden gecatalogiseerd en beschreven.

• 5. De verlof- c.q. ontheffinghouder dient bij het omgaan met vuurwapens zodanige voorzichtigheid en zorg tebetrachten, dat gevaar voor hemzelf en derden uitgesloten moet worden geacht.

Met betrekking tot het verzamelen van andere soorten munitie (of onderdelen daarvan) dan kennelijk gebruikte lege patroon- en kardoeshulzen en patronen op patroonborden, geldt het volgende: Het houden van een munitieverzameling kan worden aangemerkt als een redelijk belang dat de verlening van een verlof of een ontheffing rechtvaardigt, indien het gaat om:

• a. verzamelingen van algemeen wetenschappelijk of historisch belang, zoals die worden gehouden door musea en soortgelijke instellingen (voor de inhoud van het begrip museum wordt verwezen naar onderdeel B/3.1.); en

• b. verzamelingen gehouden door individuele munitieverzamelaars, die in georganiseerd verband een serieuze studie maken van de historische, culturele of technische ontwikkeling van munitie. Slechts personen die lid zijn van een bij de ‘European Cartridge Research Association’ aangesloten vereniging, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bestudering van Munitie en Ballistiek’, komen hiervoor in aanmerking.

Ad. a.

In het geval het verlof wordt verleend ten behoeve van een door een museum of dergelijke instelling te houden verzameling, wordt in het verlof achter ‘Naam’, de naam van deze instelling vermeld, waarachter opgenomen de tekst: ‘ten deze vertegenwoordigd door...’; vervolgens wordt de naam van de persoon vermeld die voor de genoemde instelling als beheerder van de munitie zal optreden.

Ad. b.

Om in aanmerking te komen voor de verlening van een verlof tot het voorhanden hebben van munitie voor verzameldoeleinden dient aan de volgende voorwaarden te zijn voldaan:

• a. de leeftijd van de aanvrager is tenminste 18 jaar;

• b. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie B 1.);

• c. de aanvrager dient lid te zijn van een bij de ‘European Cartridge Research Association’ aangesloten vereniging, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bestudering van Munitie en Ballistiek’;

• d. Bij een eerste aanvraag dient de aanvrager tevens een schriftelijke verklaring van het bestuur van de vereniging te overleggen welke een vermelding bevat van de munitiesoort of aanverwante munitiesoorten waarin de aanvrager zich wil specialiseren en waaruit blijkt dat de aanvrager voldoende kennis van deze munitie heeft om de verzameling op een veilige en verantwoorde wijze aan te leggen en te onderhouden.

In artikel 18a van de Regeling wapens en munitie is bepaald dat houders van een verlof tot het voorhanden hebben van categorie III munitie ten behoeve van verzameldoeleinden tevens categorie II munitie voorhanden mogen hebben voorzover:

• a. de bevoegdheden van de houder van het verlof tot voorhanden hebben, onderscheidenlijk het verlof tot vervoer, met betrekking tot de munitie van categorie II niet verder reiken dan die met betrekking tot de munitie van categorie III;

• b. de munitie of onderdelen van munitie passen binnen de op het verlof omschreven specialisatie;

• c. munitie met een kaliber boven de 12,7 millimeter (.50) niet voorzien is van brisante ladingen; en

• d. munitie met een kaliber boven de 19 millimeter niet voorzien is van brisante ladingen en bovendien geen voortdrijvende ladingen bevat.

Indien een verzamelaar categorie II munitie wenst te verzamelen die niet binnen de bovengenoemde vrijstelling valt, of indien hij uitsluitend categorie II munitie wil verzamelen, dan dient hij hiervoor een ontheffing aan te vragen bij de Minister van Veiligheid en Justitie.

Om in aanmerking te komen voor de verlening van een ontheffing tot het voorhanden hebben van munitie van categorie II dient aan de volgende voorwaarden te zijn voldaan:

• a. de leeftijd van de aanvrager is tenminste 18 jaar;

• b. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie B 1.);

• c. de aanvrager dient lid te zijn van een bij de ‘European Cartridge Research Association’ aangesloten vereniging, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bestudering van Munitie en Ballistiek’.

• d. Bij een eerste aanvraag dient de aanvrager tevens een schriftelijke verklaring van het bestuur van de vereniging te overleggen waarin is aangeven in welke categorie II munitiesoort of aanverwante munitiesoorten de aanvrager zich wil specialiseren en dat de aanvrager voldoende kennis van deze munitie heeft om deze verzameling op een veilige en verantwoorde wijze aan te leggen en te onderhouden.

Indien een verzamelaar inerte39 handgranaten, mijnen en dergelijke (wapens in de zin van artikel 2, categorie II, onder 7, van de WWM) wil verzamelen dan wel nabootsingen (wapens in de zin van artikel 2, categorie I, onder 7, van de WWM) hiervan dan dient hij hiervoor een ontheffing aan te vragen bij de Minister van Veiligheid en Justitie.

Om in aanmerking te komen voor de verlening van een ontheffing tot het voorhanden hebben van categorie I of II wapens zoals (nabootsingen van) inerte (hand)granaten en mijnen voor verzameldoeleinden dient aan de volgende voorwaarden te zijn voldaan:

• a. de leeftijd van de aanvrager is tenminste 18 jaar;

• b. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie B 1.);

• c. de aanvrager dient minimaal drie jaar lid te zijn van een bij de ‘European Cartridge Research Association’ aangesloten vereniging, zoals de ‘Nederlandse Vereniging ter Bestudering van Munitie en Ballistiek’ hetgeen kan worden aangetoond middels een schriftelijke verklaring van het bestuur van de vereniging;

• d. Bij een eerste aanvraag dient de aanvrager tevens een schriftelijke verklaring van het bestuur van de vereniging te overleggen waarin is aangeven in welke soort inerte40 (hand)granaten, mijnen en dergelijke, dan wel nabootsingen hiervan, de aanvrager zich wil specialiseren en waaruit blijkt dat de aanvrager voldoende kennis van deze wapens heeft om deze verzameling op een veilige en verantwoorde wijze aan te leggen en te onderhouden.

Aan het verlof c.q. de ontheffing dienen de volgende beperkingen en voorschriften te worden verbonden:

BEPERKINGEN:

De verzameling mag uitsluitend voor studiedoeleinden worden aangelegd en onderhouden (geldt niet voor musea e.d.);

De verlof- c.q. ontheffinghouder dient zich in zijn verzameling te specialiseren (geldt niet voor musea e.d.) en derhalve dient de verzameling beperkt te blijven tot een bepaalde munitiesoort of bepaalde aanverwante munitiesoorten.

Naast de studieverzameling mag een ruilvoorraad van dezelfde kalibers en soorten als binnen de verzameling passen, alsmede van afwijkende kalibers, voorhanden worden gehouden;

De verzameling mag omvatten munitie en/of componenten daarvan in al dan niet geladen toestand, met dien verstande dat het projectiel van munitie met een kaliber boven de 12,7 mm (.50) niet voorzien mag zijn van brisante ladingen of ander energetisch materiaal, en munitie met een kaliber boven de 19 mm bovendien geen voortdrijvende ladingen en geen werkzame ontsteking41 mag bevatten. Hagel- en seinpatronen zijn van deze beperkingen uitgezonderd;

(hand- en geweer)granaten, (land)mijnen alsmede de overige (onderdelen van) wapens zoals bedoeld in artikel 2, eerste lid, categorie II, onder 7º, van de Wet wapens en munitie mogen geen voortdrijvende, brisante, giftige, verstikkende, weerloosmakende, traanverwekkende of een soortgelijke lading bevatten42;

Het totale aantal gevulde patronen en/of geladen componenten daarvan, mag het aantal van 10.000 stuks niet te boven gaan, tenzij een vergunning ingevolge de Wet milieubeheer is verleend;

Het verlof c.q. de ontheffing tot vervoer, voorzover verleend, is beperkt tot het vervoeren van de munitie tussen de plaats waar de munitie normaliter voorhanden wordt gehouden, de plaats waar een bijeenkomst van munitieverzamelaars wordt gehouden, een politiebureau, het museum waar de munitie van de verzamelaar blijkens de goedkeuring van de korpschef als genoemd onder 3.5.2 ten toon zullen worden gesteld en de erkende wapenhandelaar, langs de weg en binnen het tijdsbestek welke daar redelijkerwijze voor zijn geboden. De verlofhouder dient te kunnen aantonen naar een dergelijke bijeenkomst op weg te zijn dan wel daarvandaan te komen.

VOORSCHRIFTEN:

De verlof- c.q ontheffinghouder dient de bepalingen, bij of krachtens de Wet wapens en munitie en de Wet milieubeheer gesteld, stipt na te leven;

Bij een bezoek aan buitenlandse beurzen e.d. dient het vervoer van de verzameling gedekt te zijn door een consent;

Geen munitie en/of componenten daarvan mogen worden afgeleverd-, of afgestaan aan-, of geruild met onbevoegden;

Ten bewijze van het feit, dat de verlofhouder het verzamelen serieus beoefent, dient hij lid te zijn van de ‘Nederlandse Vereniging ter Bestudering van Munitie en Ballistiek’ of van één der andere, bij de ‘European Cartridge Research Association’ aangesloten verenigingen (geldt niet voor musea e.d.).

De verzameling dient nauwkeurig en op overzichtelijke wijze te worden gecatalogiseerd en beschreven.

De munitie moet, voor zover het geladen patronen betreft, worden bewaard in een deugdelijk afgesloten, en voor onbevoegden niet gemakkelijk te bereiken bergplaats.

De verlof- c.q. ontheffinghouder dient bij het omgaan met munitie zodanige voorzichtigheid en zorg te betrachten, dat gevaar voor hemzelf en derden uitgesloten moet worden geacht.

Om als individuele wapenverzamelaar in aanmerking te komen voor de verlening van een ontheffing tot het voorhanden hebben van stiletto-, vlinder- en valmessen voor verzameldoeleinden dient aan de volgende voorwaarden te zijn voldaan:

• 1. de aanvraag betreft een stiletto-, valmes-, of vlindermes, waarvan het lemmet

  • a. niet meer dan een snijkant heeft;

  • b. korter is dan 7 cm en breder is dan 14 mm;

  • c. korter is dan 9 cm; of

  • d. niet van een stootplaat is voorzien.

• 2. de leeftijd van de aanvrager is tenminste 18 jaar;

• 3. ten aanzien van de aanvrager mag geen ‘vrees voor misbruik’ bestaan (zie paragraaf B/1 van deze circulaire);

• 4. de aanvrager dient lid te zijn van een door de Minister van Veiligheid en Justitie erkende vereniging van messenverzamelaars;

• 5. de aanvrager dient bij een eerste aanvraag een positief luidend (schriftelijk en ondertekend) advies te overleggen van het bestuur van de erkende vereniging van wapenverzamelaars, waarvan de aanvrager lid is;

• 6. de aanvrager dient, bij een eerste aanvraag dan wel bij een wijziging in het verzamelgebied, een verzamelplan te overleggen dat (zover mogelijk) voldoet aan de in paragraaf B/3.1.3 van deze circulaire gestelde eisen en waarop het onder ‘5’ genoemde advies is gebaseerd;

• 7. de aanvrager dient eenmaal per vijf jaar een schriftelijke verklaring van het bestuur van de vereniging te overleggen waaruit blijkt welke activiteiten de aanvrager de afgelopen vijf jaar heeft ontplooid met betrekking tot zijn verzameling en op basis waarvan door het bestuur wordt geconcludeerd dat de aanvrager nog steeds kan worden beschouwd als een actief en serieus verzamelaar.

Een museum hoeft niet, zoals een particulier, aan te tonen dat degene die daadwerkelijk de wapens tentoon gaat stellen beschikt over deskundigheid op het gebied van die wapens. Uiteraard dienen de wapens wel te passen binnen de collectie/doelstelling van het museum.

Het ‘International Commitee of Museums’ (ICOM) heeft de volgende definitie van een museum vastgesteld:

‘Een museum is een permanente instelling, in dienst van de gemeenschap en haar ontwikkeling, toegankelijk voor het publiek, niet gericht op het maken van winst, die de materiële getuigenissen van de mens en zijn omgeving verwerft, behoudt, wetenschappelijk onderzoekt, presenteert en hierover informeert voor de doeleinden van studie, educatie en genoegen’.

De aanvrager zal aan deze omschrijving moeten voldoen, wil van een museum of een soortgelijke instelling worden gesproken. Daarbij is met name ook het permanente karakter en de daadwerkelijke toegankelijkheid (vaste openingstijden) voor het publiek van doorslaggevend belang. De ruimte waarin de collectie is ondergebracht dient bovendien geschikt te zijn om te fungeren als museum. Een vertrek in een woonhuis of een collectie die is ondergebracht in een bij een woonhuis behorende garage of schuur kan in principe niet worden aangemerkt als een museum.

De rechtsvorm waarin de collectie is ondergebracht, of ondergebracht gaat worden, doet niet terzake.

Dit betekent met name dat het bestaan/oprichten van een stichting met een bepaalde doelstelling op zichzelf absoluut onvoldoende is voor honorering van een aanvraag. Een particulier die niet aan de voor particulieren geldende criteria voldoet kan dan ook niet alsnog – door een stichting op te richten – een verzamelverlof bemachtigen. Doorslaggevend is of er sprake is van een museum in vorenbedoelde zin. Indien dit niet kan worden aangetoond dan dient de aanvrager te voldoen aan de voorwaarden die gelden voor particuliere verzamelaars van vuurwapens (zie onderdeel B 3.1).

Verzamelaars van wapens en munitie kunnen beschikken over wapens en munitie van bijzondere, historische waarde. In de praktijk bestaat bij verzamelaars en musea de behoefte om deze bijzondere wapens en munitie in musea ten toon te kunnen stellen. Om dit te kunnen bewerkstelligen, kan de verzamelaar een deel van zijn collectie voor een periode van maximaal 3 maanden ter beschikking stellen aan een museum, zoals gedefinieerd onder 3.5.1.

Voor het tijdelijk uitlenen van wapens en munitie door een verzamelaar aan een museum, gelden de volgende voorwaarden:

• a) De uit te lenen wapens en munitie vallen onder het verzamelverlof of de ontheffing van de verzamelaar;

• b) Het museum is een instelling als gedefinieerd onder 3.5.1 en beschikt reeds over een verlof tot voorhanden hebben van wapens dan wel munitie;

• c) De verzamelaar en het museum doen gezamenlijk een bruikleenaanvraag bij de korpschef van de politieregio waar het museum onder valt. De bruikleenaanvraag wordt ondertekend door de verzamelaar en de rechtsgeldige vertegenwoordiger van het museum. De bruikleenaanvraag bevat in ieder geval de volgende informatie:

  • – De persoonsgegevens en het adres van de verzamelaar;

  • – De naam en het adres van het museum;

  • – Het verlofnummer, de wapen- of munitiesoort en het type en nummer per uit te lenen verlofplichtig wapen of munitie;

  • – De periode waarvoor de wapens of munitie worden uitgeleend;

  • – Een verlofaanvraag voor het voorhanden hebben en indien noodzakelijk het vervoer van de betreffende wapens en munitie, voor de periode van de bruikleenstelling.

• d) Indien aan de hierboven genoemde voorwaarden is voldaan, verleent de korpschef schriftelijk toestemming voor de bruikleenstelling aan het museum en verleent daarbij de benodigde verloven.

1. Wanneer kan de situatie ontstaan waarin een vereniging erkend kan worden?

Er moet sprake zijn van een redelijk belang voor het erkennen van een wapenverzamelaarvereniging. Dit redelijk belang kan bijvoorbeeld ontstaan wanneer er een verandering van beleid plaatsvindt. Daarbij kan worden gedacht aan de situatie waarin bepaalde wapens die eerst vrij voorhanden mochten worden gehouden, niet langer toegestaan zijn en slechts onder voorwaarden mogen worden verzameld door verzamelaars die lid zijn van een erkende vereniging. Wanneer deze verzamelaars zich niet bij de bestaande, erkende, verenigingen kunnen aansluiten (bijvoorbeeld omdat die zich specifiek richten op een bepaald type wapens), kan een redelijk belang ontstaan om een nieuwe vereniging te erkennen.

2. Eisen aan de vereniging

Allereerst is van belang dat de wapenverzamelaarvereniging betrouwbaar is. De vereniging moet zich ook ten doel stellen om de betrouwbaarheid van wapenverzamelaars te bevorderen. Uit bijvoorbeeld statuten of huisregels van de vereniging moet blijken dat bestuursleden en leden getoetst worden aan dit criterium. Gedacht kan worden aan het verplicht overleggen van een VOG-verklaring bij iedere aanmelding voor een lidmaatschap, en een ballotagecommissie en de beëindiging van het lidmaatschap bij gebleken twijfel aan betrouwbaarheid. Afhankelijk van de situatie kunnen meer eisen van dergelijke strekking worden gesteld, alvorens een vereniging in aanmerking komt erkend te worden. Teneinde deze afspraken vast te leggen, kan er bijvoorbeeld voor gekozen worden met de vereniging een convenant te sluiten.

3. Toezicht en controle door de vereniging

De vereniging moet in staat zijn de leden te beoordelen leden op de eis ‘serieuze studie’ en bewaakt deze. Gedacht kan worden aan een controle op het verzamelplan op bijvoorbeeld de consistentie, en het opnemen van een bepaling in de huisregels die stelt dat leden moeten voldoen aan de wet- en regelgeving en aanvullende voorschriften. De vereniging uit dit toezicht formeel door goed- dan wel afkeuring van het verzamelplan en de eventuele afgifte van vijfjaarsverklaringen.

Verder dient de vereniging haar leden de faciliteiten te bieden om serieus te verzamelen. Hiertoe kan de vereniging beurzen organiseren, experts presentaties laten verzorgen, bijeenkomsten organiseren waarin relevante vakliteratuur wordt besproken, publicaties van belangwekkende verzamelstukken bundelen en verspreiden, bezoeken naar musea organiseren waar voorbeeldverzamelingen te zien zijn, enzovoorts.

Kortom: de vereniging moet meer zijn dan een passieve, faciliterende schakel waardoor het mogelijk wordt bepaalde wapens te verzamelen. De vereniging vervult een actieve rol: de vereniging beoordeelt enerzijds of de leden daadwerkelijk serieus met hun verzameling bezig zijn en zorgt anderzijds ook dat zij daartoe in staat worden gesteld.

4. Representatief

De vereniging moet representatief zijn voor haar leden en zich in de openbaarheid presenteren als belangenvereniging. Bij het oordeel over de vraag hoe representatief een verenging is, kunnen verschillende aspecten een rol spelen. Hierbij kan worden gedacht aan het aantal leden van de vereniging, de exclusiviteit en specialiteit van een vereniging, de aanwezige gebundelde kennis in een vereniging, de manier waarop de belangen van de achterban worden aangekaart in de politiek en bij de beleidsmarkers, de wijze waarop de belangen van de vereniging worden behartigd, enzovoorts.

Kort gezegd: niet alleen naar haar eigen leden, maar ook naar de buitenwereld toe moet de vereniging een actieve rol spelen en zich als serieuze belangenbehartiger presenteren.

5. Stappenplan erkenning

Indien de situatie ontstaat waarin een nieuwe wapenverzamelaarvereniging erkend moet worden, wordt aan de hand van de wet wapens en munitie, regeling wapens en munitie en deze beleidsregels beoordeeld of er een vereniging is die voor erkenning in aanmerking komt. Aan de hand van deze beoordeling en nader te maken afspraken met de te erkennen vereniging (bijvoorbeeld door middel van een convenant), kan uiteindelijk tot erkenning van de vereniging worden overgegaan. Concreet houdt dit in dat de vereniging als zodanig wordt opgenomen in de CWM.

De vereniging kan de status van erkende vereniging verliezen als ze aantoonbaar handelt in strijd met onder meer het convenant, de voorwaarden waaronder de erkenning heeft plaatsgevonden, of indien er zich in een situatie als omschreven artikel 7, tweede lid, van de WWM voordoet. Ook kan de vereniging de status van erkende vereniging verliezen indien de vereniging ophoudt te bestaan, dan wel in een andere rechtspersoon overvloeit of gedurende een tijdsbestek van meer dan een jaar geen leden met een verlof of een ontheffing meer heeft.

Aan personen die lid zijn van een vereniging, welke (middels een lidmaatschap) is aangesloten bij het ‘Landelijk Platform Levende Geschiedenis’, en die wensen te beschikken over (een) wapen(s), teneinde deel te kunnen nemen aan een door hun re-enactment-groepering georganiseerde uitvoering, kan een verlof worden verleend tot het voorhanden hebben van maximaal vijf wapens van de categorie III.

‘Moderne’ vuurwapens van categorie III – hiermee wordt bedoeld vuurwapens gemaakt voor het verschieten van patronen met gebruikmaking van rookzwak (nitro) kruit – mogen slechts voorhanden worden gehouden indien zij voor het schieten met scherpe munitie duurzaam ongeschikt zijn gemaakt. Dit dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van een erkende wapenhandelaar.

Het voorhanden hebben van categorie II wapens ten behoeve van re-enactment is uitsluitend toegestaan nadat hiervoor door de Minister van Veiligheid en Justitie een ontheffing is verleend. Hierbij wordt door de minister een overeenkomstig beleid gevoerd als hiervoor vermeld ten aanzien van vuurwapens van categorie III met dien verstande dat voor de zware wapens (vuurwapens in het kaliber .50 of groter, kanonnen, tanks, houwitsers, raketlanceerinstallatie, bewapende pantservoertuigen etc..) slechts ontheffing kan worden verleend indien het wapen is gedemilitariseerd en daarmee definitief voor gebruik ongeschikt is gemaakt. Dat hiervan sprake is dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van de Brigade Centrale Recherche en Informatie, Koninklijke Marechaussee, Bureau Wapens, Munitie en Explosieven te Utrecht. Deze regel geldt niet voor replica’s van zwartkruit voorlaadkanonnen. Deze kunnen, mits vermeld op een ontheffing, in ongewijzigde staat voorhanden worden gehouden.

Artikel 31 van de Regeling wapens en munitie is mede van toepassing op re-enactment-uitvoeringen. Leden van een vereniging welke (middels het lidmaatschap) is aangesloten bij de koepelorganisatie ‘Landelijk Platform Levende Geschiedenis’ kunnen derhalve eerst replica's of ‘moderne’ vuurwapens bij een re-enactment-uitvoering meevoeren nadat hen voor het voorhanden hebben daarvan een verlof/ontheffing is verleend en de burgemeester en de korpschef schriftelijk toestemming hebben verleend voor de re-enactment-uitvoering. Daarbij mogen zij slechts die wapens dragen die passen binnen het tijdsbeeld en deel uitmaken van hun uniformen. Voor zover het gaat om optochten is slechts toestemming van de van de burgemeester vereist.

Voor het verkrijgen van toestemming voor de re-enactment-uitvoering is het noodzakelijk dat het bestuur van de re-enactmentvereniging aan de korpschef kopieën verstrekt van de wapenvergunningen waarop de wapens staan vermeld waarmee aan de re-enactment-uitvoering zal worden deelgenomen.

Ten behoeve van een re-enactment-uitvoering waaraan niet-ingezetenen deelnemen kan de organiserende vereniging (het platform) bij de Minister van Veiligheid en Justitie een incidentele ontheffing van het verbod op het voorhanden hebben, vervoeren, het doen binnenkomen en het doen uitgaan aanvragen.

Gelet op het door de Minister van Veiligheid en Justitie ter zake gevoerde (restrictieve) beleid zijn aan de verlening van een verlof/ontheffing tot het voorhanden hebben van vuurwapens, de volgende voorwaarden verbonden:

• 1. De aanvrager dient minimaal 18 jaar oud te zijn, van deze minimumleeftijdsgrens kan niet worden afgeweken;

• 2. De aanvrager dient minimaal één jaar lid te zijn van een re-enactment vereniging welke is aangesloten bij het ‘Landelijk Platform Levende Geschiedenis’ en die blijkens de in een notariële akte opgenomen statuten tot doel heeft haar leden in de gelegenheid te stellen om op een serieuze en historisch verantwoorde wijze gestalte te geven aan de enscenering van historische legereenheden, veldslagen en andere militaire gebeurtenissen;

• 3. De aanvrager dient een kopie van het bewijs van lidmaatschap te overleggen alsmede een verklaring van het ‘Landelijke Platform Levende Geschiedenis’ waaruit blijkt dat de desbetreffende vereniging (dan wel een werkgroep binnen die vereniging) zich op serieuze wijze bezig houdt met re-enactment van de historische periode waarvoor het verlof of de ontheffing wordt aangevraagd;

• 4. De, krachtens verlof of ontheffing, voorhanden te houden wapens zijn uitsluitend (replica’s van) zwartkruit wapens of voor het schieten met scherpe munitie duurzaam ongeschikt gemaakte moderne vuurwapens hetgeen dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van een erkende wapenhandelaar.

Aan het verlof dienen de volgende beperkingen en voorschriften te worden verbonden:

BEPERKINGEN:

• 1. De wapens worden voorhanden gehouden op het op het verlof vermelde adres;

• 2. De wapens worden uitsluitend gedragen op plaatsen waar de door de vereniging georganiseerde re-enactment-uitvoeringen plaatsvinden;

• 3. De wapens mogen niet voorhanden worden gehouden/gebruikt bij film- of theaterproducties;

• 4. Het dragen op de onder 2 genoemde plaatsen is slechts toegestaan indien de verantwoordelijke burgemeester en de korpschef schriftelijk toestemming hebben verleend aan de vereniging om de re-enactment-uitvoering te houden.

VOORSCHRIFTEN:

• 1. Het vervoer van de wapens vindt plaats langs de weg en binnen het tijdsbestek welke daar redelijkerwijze voor geboden zijn;

• 2. De wapens dienen tijdens het vervoer op een zodanig deugdelijke wijze te zijn verpakt, dat zij niet voor onmiddellijk gebruik geschikt zijn;

• 3. Bij intrekking of bij het verlopen van de geldigheid van het verlof (ontheffing) dient het verlof onverwijld ingeleverd te worden bij de korpschef;

• 4. De houder van het verlof houdt zich strikt aan de bepalingen, gesteld bij of krachtens de Wet wapens en munitie, alsmede aan de in het verlof vermelde voorschriften en beperkingen.

Op het verlofdocument kan worden aangegeven dat tevens verlof tot vervoer en verlof tot het voorhanden hebben van de bijbehorende munitie (eventueel ook als accessoire) wordt verleend.

Aan re-enactment-verenigingen kan een verlof worden verleend tot het voorhanden hebben van vuurwapens, die aan die vereniging toebehoren en die bestemd zijn voor gebruik door de leden van die vereniging. In het aanvraagformulier voor het verenigingsverlof (zie hieronder) – dat wordt ingediend door het bestuur van de vereniging bij de korpschef in de politieregio waar de vereniging, blijkens de statuten, haar zetel heeft – moet de naam worden vermeld van het (bestuurs)lid dat namens de vereniging de vuurwapens gaat beheren. In het verenigingsverlof wordt deze persoon dan genoemd als vertegenwoordiger van het bestuur, voor zover het betreft het beheren van de vuurwapens, terwijl het verlof tevens zijn pasfoto bevat. Om als beheerder te kunnen fungeren moet het (bestuurs)lid tenminste één jaar lid zijn van de vereniging en mag ten aanzien van hem geen vrees voor misbruik bestaan. Indien meer (bestuurs)leden als beheerder optreden, verkrijgt ieder van die (bestuurs)leden een verenigingsverlof.

Van het verlenen van het verenigingsverlof geeft de korpschef kennis aan de korpschef in de politieregio van elk van de beheerders, indien deze in een andere regio wonen. Deze kennisgeving geschiedt door het toezenden van een kopie van het verleende verlof.

Het verenigingsverlof kan slechts worden verleend voor wapens, die passen binnen het met de historische eenheid, slag of gebeurtenis verband houdende specifieke tijdsbeeld, waarop de betrokken vereniging zich richt. Deze verenigingswapens moeten op het verenigingsverlof worden vermeld. Het aantal vuurwapens, waarvoor het verenigingsverlof geldt, dient voorts in een redelijke verhouding te staan tot het aantal leden dat regelmatig van die wapens gebruik maakt.

Verenigingswapens zijn ervoor bestemd om de leden van de vereniging, die niet over een (geschikt) eigen vuurwapen beschikken, in staat te stellen deel te nemen aan re-enactment-uitvoeringen. De op het verenigingsverlof vermelde beheerders mogen daartoe de verenigingswapens ter hand stellen aan andere leden, die onder toezicht van die beheerders deelnemen aan de re-enactment-uitvoering44.

Gebruik van verenigingswapens

Het deelnemen aan re-enactment-uitvoeringen met verenigingswapens, door leden van die vereniging, mag slechts plaatsvinden indien de beheerder van de verenigingswapens het desbetreffende lid begeleidt naar de plaats van de uitvoering, alwaar hij hem het wapen ter hand stelt. Na afloop van de uitvoering neemt de beheerder het wapen weer in ontvangst.

Voor het voorhanden hebben van vuurwapens van categorie III mag slechts een verlof worden verleend indien deze vuurwapens op deugdelijke wijze voor gebruik ongeschikt zijn gemaakt. Dit dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van een erkende wapenhandelaar.

Het voorhanden hebben van categorie II wapens is uitsluitend toegestaan nadat hiervoor door de Minister van Veiligheid en Justitie een ontheffing is verleend. Hierbij wordt door de minister een overeenkomstig beleid gevoerd als hiervoor vermeld ten aanzien van vuurwapens van categorie III met dien verstande dat voor de zware (vuur)wapens (vuurwapens in het kaliber .50 of groter, kanonnen, tanks, houwitsers, raketlanceerinstallaties, bewapende pantservoertuigen etc.) slechts ontheffing kan worden verleend indien het wapen is gedemilitariseerd en daarmee definitief voor gebruik ongeschikt is gemaakt. Dat hiervan sprake is dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van de Centrale Justitiële Dienst van de Koninklijke Marechaussee te Utrecht.

Gelet op het door de Minister van Veiligheid en Justitie gevoerde (restrictieve) beleid zijn aan de verlening van een verlof/ontheffing tot het voorhanden hebben van vuurwapens, de volgende voorwaarden verbonden:

• 1. De aanvrager dient minimaal 18 jaar oud te zijn, van deze minimumleeftijdsgrens kan niet worden afgeweken;

• 2. De aanvrager dient tenminste één jaar lid te zijn van een door de Minister van Veiligheid en Justitie erkende vereniging welke zich bezig houdt met het conserveren van historisch militair materieel. De aanvrager dient een kopie van het bewijs van lidmaatschap te overleggen;

• 3. De complete eenheid (voer-, vaar- of vliegtuig met wapen) moet in originele uitvoering in gebruik zijn, dan wel zijn geweest bij de weermacht van een erkende natie en moet voor de desbetreffende vereniging, waarvan de aanvrager lid is, een aanwinst zijn. Dit dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van het bestuur van de desbetreffende vereniging;

• 4. Het voorhanden te houden vuurwapen dient voor gebruik definitief ongeschikt te zijn gemaakt. Dit dient te blijken uit een schriftelijke verklaring van een erkende wapenhandelaar.

Aan het verlof dienen de volgende beperkingen en voorschriften te worden verbonden:

BEPERKINGEN:

• 1. Het wapen wordt voorhanden gehouden op het op het verlof vermelde adres;

• 2. Het wapen mag voorts voorhanden worden gehouden op plaatsen waar de door de erkende verenigingen georganiseerde herdenkingstochten en/of tentoonstellingen plaatsvinden;

• 3. De wapens mogen niet voorhanden worden gehouden/gebruikt bij film- of theaterproducties;

• 4. Het verlof tot het voorhanden hebben op de onder 2 genoemde plaatsen is slechts geldig indien de betrokken burgemeester en korpschef toestemming hebben verleend aan de desbetreffende vereniging om de herdenkingstocht en/of tentoonstelling te houden.

VOORSCHRIFTEN:

• 1. Het op het verlof vermelde wapen is op deugdelijke wijze voor gebruik ongeschikt gemaakt, hetgeen dient te blijken uit een verklaring van een erkende wapenhandelaar;

• 2. Het vervoer van het wapen vindt plaats langs de weg en binnen het tijdsbestek welke daar redelijkerwijze voor geboden zijn;

• 3. Het wapen dient tijdens het vervoer, anders dan in de onder beperking nummer 2 bedoelde gevallen, op een deugdelijke wijze te zijn verpakt;

• 4. Het wapen wordt uitsluitend tijdens de daadwerkelijke herdenkingstochten en tentoonstellingen onverpakt op het voer-, vaar- of vliegtuig meegevoerd;

• 5. Gedurende de onder 4 genoemde tochten en tentoonstellingen wordt het wapen deugdelijk (indien mogelijk met behulp van een ketting en een slot) aan het voer-, vaar- of vliegtuig bevestigd;

• 6. Bij opzegging van het verlof wordt dit onverwijld ingeleverd bij de korpschef;

• 7. De houder van het verlof houdt zich strikt aan de bepalingen, gesteld bij of krachtens de Wet wapens en munitie, alsmede aan de in het verlof vermelde voorschriften en beperkingen.